To nie jest kraj dla starych ludzi recenzja

"W ciszy żyje bóg, który wyszorował tę rozległą ziemię piaskiem i popiołem". To chyba najbardziej literackie zdanie, jakie znalazłem w tej powieści. Poniekąd uzasadnia ono szorstkość stylu, jaki prezentuje tu Cormac McCarthy, lecz z mojego punktu siedzenia było to bolesne przeżycie. Joel i Ethan Coenowe dostali Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany, jednak oni właściwie żadnej szczególnej adaptacji to nie dokonali i nie zdziwiłbym się, gdyby nawet w samych literkach niewiele pozmieniali, tylko kopiuj wklej do scenariusza i gotowe, możemy robić film i zgarniać nagrody. "To nie jest kraj..." na to pozwala.

Nasz kolega Almos niedawno opublikował recenzję książki J. Irvinga, zwracając uwagę na lekkość i płynność lektury, choć to nie najkrótsza powieść na świecie. Ja dorzucę do tego Larry'ego MacMuyrtry'ego, który specjalizował się w westernach i mamy zupełnie inny wymiar literatury amerykańskiej. Coś, co aż się samo rwie do czytania i te kilkaset stron nic a nic nie przeszkadza. Dobry storytelling to jednak podstawa i na tym McCarthy się wyłożył. Jego powieść nie ma nawet 250 stron, ale zmęczyła mnie tą swoją do przesady szorstką oschłością. Cholera, to tak, jakbym czytał paragon fiskalny.

Można by powiedzieć, że tak właśnie powinno być, żeby wszystko współgrało z przekazem opowieści i atmosferą Teksasu oraz nieustającego zabijania wynikającego bardziej z ludzkiej natury niż okoliczności. Ale i u MacMuyrtry'ego są takie wątki, i u niego można znaleźć sadystycznych, pełnych nienawiści psycholi. I co? "Na południe od Brazos" to perełka, którą z dumą mam ją na półce. "To nie jest kraj dla starych ludzi" zaś trafia u mnie gdzieś tam w kąt.

Tego samego autora "Droga" z kolei mnie w jakiś sposób urzekła. Tam to inaczej ze sobą zagrało. Może chodzi o to, że praktycznie cały czas trzymamy się głównej pary bohaterów – ojca i syna – przemierzających zdruzgotany świat? Tutaj natomiast rozdrabniamy się na części składowe i skaczemy od postaci do postaci, bardzo pobieżnie wszystko traktując. Nie sposób mi było choćby na pół sekundy zaangażować się w tę teksańską masakrę. Masakra po prostu :/