Kat polskich dzieci recenzja

“Byłam dla nich jak matka” - właśnie takie słowa padły z ust Eugenii Pol zbrodniarki więziennej, która “wychowywała i dbała” o dzieci w obozie na Przemysłowej w Łodzi. Jej wychowanie polegało na biciu, gnębieniu i upokarzaniu małych, niewinnych istot. Kobieta-kat, która zgotowała prawdziwe piekło na ziemi. Piekło, za które nigdy nie odpowiedziała. Bo czy wyrokiem można nazwać kilka lat w wiezieniu i to po wielu latach od zakończenia wojny, a potem wolność? Tak jakby nigdy nic się nie stało.

Po lekturze “Małego Oświęcimia” wiedziałam, że po raz kolejny czeka mnie niezwykle bolesna i trudna droga. Błażej Torański dał się poznać jako autor, który stara się odsuwać na bok emocje, pokazując jaka była prawda. Z reporterską dociekliwością bada sprawę Pol. Pokazując, jaka była naprawdę. Zła, zepsuta i pozbawiona jakichkolwiek uczuć. Zagłębiając się w lekturę, nie bałam się, że dostanę słabą pozycję. Merytoryczność i rzetelność to słowa, które idealnie wpasowuje się w badany temat. Obawiałam się jedynie emocji, które ukazane są każdym zdaniu, czy wspomnieniach. To jak dotknięcie historii tak wzruszającej i powodującej sporo emocji.

Kat polskich dzieci to lektura, która wywołuje sporo łez. Choć nie jest obszerna, to nie da się jej przeczytać na tak zwany raz. Każde wspomnienie, relacja ukazuje ogromny ból i poczucie bezradności. To taka pozycja, gdzie pomiędzy zdaniami czy akapitami musisz otrzeć pojedynczą kroplę, wziąć głęboki oddech i zmierzyć się z kolejną trudną historią. Nie potrafię tej książki ocenić ani jej polecić, czy odradzić. Takich książek nie da się potraktować w kategorii dobra, czy zła pozycja. Nie można oceniać wspomnień, czy przeżytych dni. Dni, które ciągnęły się w nieskończoność, które powodowały rozpacz i poczucie osamotnienia.

Eugenia Pol wielokrotnie powtarzała, że jest niewinna. Patrząc prosto w oczy, mówiła, że była ich matką. Tylko czy matka bije, poniża, morduje i karmi szczurami i wszami? Czy tak wygląda miłość i opieka? Dobroć i serdeczność, współczucie i pomocna dłoń? Oby nikt nigdy nie spotkał na swojej drodze takiej "matki".