Smętarz dla zwierzaków recenzja

Twórczość Stephena Kinga to swoista perpetum mobile. Inwencja pisarza zdaje się nie nie mieć końca a ilość książek wypuszczanych regularnie na rynek nie maleje. Co ciekawe nie są to literackie popłuczyny które i tak dobrze by się sprzedały ze względu na nazwisko na okładce a pełnowartościowa literatura która nadal budzi ogromne emocje u czytelników.

Nie jestem wielką fanką Mistrza bo horrory to niekoniecznie ten gatunek który cenię sobie najbardziej ale od czasu do czasu lubię sięgnąć bo jakąś jego książkę bo uwielbiam styl Kinga, jego lekkość narracji i umiejętność wnikliwej obserwacji ludzkich zachowań.

Ostatnio wysłuchałam audiobooka "Cmętarz zwieżąt", czyli jednej z najgłośniejszych i najbardziej popularnych powieści Stephena Kinga. Ta historia mimo że powstała lata temu nadal budzi grozę ale tez refleksję nad kruchością życia i nieuchronną śmiercią.
Rodzina Creedów przeprowadza się do Ludlow. On jest lekarzem na uniwersyteckim kampusie, ona zajmuje się domem i dwójka małych dzieci. Wiodą spokojne, proste życie otoczni piękną przyrodą i życzliwymi sąsiadami. Tylko ruchliwa droga koło domu po której pędzą ciężarówki psuje tą sielankę. Kiedy pod koła jednej z nich dostaje się pupilek starszej córki doktora Creeda (będącej w tym czasie z wizytą u dziadków) ten za namową sąsiada decyduje się pochować go na pobliskim cmentarzu zwierząt. Miejsce to ma szczególną moc o czym Louise Creed szybko się przekonuje.
Jednak wkrótce rodzina ta będzie musiała zmierzyć się z tragedią o której żaden rodzic nie chce nawet myśleć a cmentarz zwierząt znowu o sobie przypomni.

Stephen King w scenerii horroru i makabry mówi w tej książce o rzeczach nieuniknionych - śmierci i konieczności pogodzenia się z nią. Żałoba, jej wszystkie nazwane przez psychologów etapy, są niezbędne aby móc z miłością i wdzięcznością wspominać naszych zmarłych. Bo śmierć jest częścią życia i kolejnym doświadczeniem przez które każde z nas będzie musiało przejść. A co potem... to jedna wielka tajemnica.

Wciągnęła mnie ta historia bez reszty, choć nie ukrywam że liczyłam na inne zakończenie. Cóż, dałam się zaskoczyć.