Mennonitka i hrabia recenzja

„ Solidarność i odpowiedzialność za współtowarzyszy była jedną z cech wyróżniających menonitów spośród innych społeczności.” (str.12)

Żuławy rok 1878. W wyniku prześladowań spora grupa mennonitów trafiła na Żuławy, gdzie otrzymali w dzierżawę ziemie, które mieli osuszyć i doprowadzić do stanu użytkowego. Tak poznajemy Gretchen i jej zamożną rodzinę. Kochała miejsce gdzie żyła, nie znała świata poza wioską (jedynie z opowiadań). Bała się zmian, jednak rozumiała, ze konfrontacja ze światem poza ich społecznością jest nieunikniona. Coraz częściej targały nią wątpliwości, czy życie jakie prowadziła jest tym czym być powinno.

Na jej drodze stanął hrabia Józef, który starał się być nowoczesnym i sprawiedliwym człowiekiem. Usiłował wprowadzać reformy i nowości w swoim majątku. Lecz spotykało się to z niezrozumieniem i krytyką ze strony bliskich. Różnił się od swojej rodziny. Miał inne cele i priorytety. Nie pożądał bogactwa, tytułów, rozrywek i uciech. Chciał pracować.

W drodze do Gdańska trafia na śnieżycę i nieprzytomny ląduje w domu menonitów. Opiekuje się nim Gretchen. W ich wspólnocie opieka nad chorymi i słabymi była czymś naturalnym. Była jednym z filarów ich wiary. A wiara była dla nich najważniejsza.

Kiedy hrabia doszedł do siebie zaintrygowało go życie gospodarzy i postanowił pogłębić swoją wiedzę w tym temacie. Podobała mu się córka gospodarzy zresztą z wzajemnością. Para była coraz bardziej sobą zafascynowana, lecz dzieliło ich wszystko. Urodzenie, pochodzenie, wyznanie, poglądy i podejście do życia. Pobyt w rodzinie menonitów zmienił jego postrzeganie świata.

„ Nie chciał trwać w okowach konwenansów i frazesów, w które nie wierzył. Puste słowa i sztuczne pozy mierziły go niezmiernie.” (str.203)

Autorka przybliżyła nam społeczność menonitów. Ich codzienne życie, zajęcia, obowiązki, tradycje i nawyki. Nie odrzucali postępu. Dbali o czystość i porządek. Nie bali się pracy, wręcz wykonywali ją z przyjemnością. Byli samowystarczalni. Odnosili się do siebie z szacunkiem. Tworzyli domy pomocy dla potrzebujących, wspierając ich i utrzymując. Mimo że szlachta uważała ich za chłopów, to ich sytuacja materialna bardzo się od tej warstwy społecznej różniła.

W tych czasach sytuacja chłopów była tragiczna. Szlachta celowo hamowała ich rozwój, odmawiała prawa do nauki i uprawy własnej ziemi. Za to dbała by ich maksymalnie wykorzystywać do pracy na ich terenach.

Nie jest to lektura górnych lotów. Należy ją traktować jako łatwą i przyjemną.