Rok szczura recenzja

Na pogrzebie żony Jana, spotyka się stara paczka przyjaciół ze studiów, którzy widzieli się 20 lat wcześniej. Wtedy podczas studenckich praktyk z archeologii została zamordowana ich koleżanka. Teraz jedna z kobiet postanawia zacząć śledztwo, gdyż nie wierzy, że małżonka Jana uległą tylko wypadkowi. Kto jest winny, kto zamordował wtedy, kto robi to teraz? 

Ponieważ ze względu na zawód czytam pozycje związane z archeologią, tym razem też sięgnęłam po tą. Niestety Marta Guzowska w innych powieściach stara się usilnie, aby czytelnik nie polubił zawodu archeologa (chociaż sama nim jest) tutaj jest to samo. Mnie psychicznie ciągnie do pisarki, nie wiem jakiś ze mnie psychopata, socjopata – jakiś ….. pata, zawsze mam nadzieję, że będzie inaczej. Po ostatniej powieści zapowiedziałam sobie – już nigdy- koleżanka napisała, że ta powieść jest zupełnie inna. Inna ona jest, ale niestety ta inność mnie nie przekonała.

Wątek kryminalny jest, w sumie nie jest zły, ale winny mnie nie zaskoczył, jakoś podskórnie wiedziałam, że to ten. Oczywiście, można przyjąć, że powód wszystkich wydarzeń jest taki od czapy, ale przynajmniej tutaj jest to coś nowego i przez to jest taka a nie inna ocena, tak byłoby jeszcze gorzej. Bohaterowie i Szczur i Magda irytujący, przewidywalni, jednowymiarowi, Szczur dodatkowo jak dla mnie naiwny palant przez cały czas, jedynie na końcu okazało się, że ma jaja. 

Zabieg „teraz – wtedy” oklepany do granic możliwości. Dodatkowo miał być thriller, niestety u mnie oprócz irytacji, żadnych innych emocji nie było. Wierzcie mi ja się nie mam zamiaru domyślać, o co chodziło autorowi, ja mam czuć, ja mam być zaskoczona, ja mam być zaintrygowana. Tutaj tego dla mnie nie ma. 

Całkowitą porażką jest forma narracji i ona odebrała mi przyjemność czytania. Dla mnie to była makabra. „Poza tym jesteś za bardzo podniecona” Szczur opisuje to, co robi Mada właśnie w takiej formie, nie chodzi tutaj o to, co opisuje, ale ta forma, nawet nie wiem jak ją nazwać jest dla mnie kompletnie nie do przyjęcia.