Zwłoki powinny być martwe recenzja

"Zwłoki powinny być martwe" to pierwsza część cyklu "Alicja i Julia", w którym towarzyszymy dwóm przyjaciółkom podczas ich wspólnych wakacyjnych wyjazdów.
Obie panie mieszkają i pracują w Gdańsku, jako nauczycielki w liceum; Alicja uczy historii, a Julia biologii.
Mając dwa miesiące wolnego decydują się wynająć na miesiąc pokój u kuzyna Alicji, Marcina, leśniczego w olsztyneckich lasach. Po pracy w szkole spragnione są ciszy, spokoju i przed wszystkim nieobecności dzieci, choć tak w ogóle lubią swój zawód i pracę z dziećmi młodszymi i starszymi...
Mieszkając w leśniczówce mają zamiar zbierać jagody i grzyby, spacerować po lesie, kąpać się w jeziorach, wybrać się do SPA, trochę poczytać, trochę pozwiedzać - jednym słowem odpoczywać, relaksować się i nawet trochę ponudzić ... no bo jakie przygody można mieć w solidnej leśniczówce, bezpiecznych lasach i spokojnym miasteczku? ...
Ano można - zaraz następnego dnia po przybyciu do leśniczówki, na spacerze, trafiają na mężczyznę leżącego pod krzakami malin. Po sprawdzeniu, że nie widzą w nim żadnych oznak życia jadą na policję. Wracają na miejsce razem z policjantami i ku swemu osłupieniu, stwierdzają, że w maliniaku nikt nie leży! Jedynie wygnieciona trawa i połamane gałązki świadczą, że coś tam leżało...
Zdaniem policjantów - mężczyzna był żywy, prawdopodobnie pijany i jak się ocknął, to wstał i poszedł. Alicji i Julii to nie przekonuje ... zwłaszcza że po niedługim czasie znów znajdują zwłoki, tym razem niezaprzeczalnie martwe ... no i wiadomo, że jako osoby o czynnej naturze, inteligentne i mające sporo wolnego czasu nie zostawią odłogiem takich wydarzeń ...

Podobało m się, i to bardzo!
Nie jest to arcydzieło, ale zgrabnie napisana, sympatyczna komedia kryminalna.
Czytałam z przyjemnością i ciekawością, bez przymusu - przeciwnie, czytało mi się lekko, łatwo i przyjemne 😁
Obie bohaterki są normalne, rzeczywiste, i mają poczucie humoru. Akcja dzieje się tak jak zapewne działaby się naprawdę, gdyby opisane wydarzenia nie były fikcją literacką, postacie są zróżnicowane.
Olsztynek i okolice znam i lubię, mieszkam niedaleko, więc tym bardziej było mi przyjemnie. I potwierdzam: olsztyneckie jagodzianki są najlepsze z najlepszych!

Mam tylko jeden zarzut: pisanie jednym ciągiem tekstu na ponad 400 stronach, jest po prostu niewygodne dla czytelnika. Mi brakowała jakiegoś "rozdzielnika" - chociaż gwiazdek jeśli nie zwyczajnych rozdziałów.