Milcząc jak grób recenzja

Kilka dni temu premierę miała książka spod pióra Małgorzaty Rogali. W moim przypadku jest tak, że od jakiegoś czasu sięgam po książki autorki bez pytania o czym tym razem napisała, czy to będzie seria i co to za gatunek. A poznałam jej twórczość dość późno i nadal nadrabiam poprzednie powieści. Jednak już wiem, że styl, w jakim pisze jest według mnie świetny i ciężko oderwać się od jej tekstów. Czy tym razem również tak było?

"Milcząc jak grób" to opowieść o pani podkomisarz, która postanawia, że z ogromnego miasta, jakim jest Warszawa przeniesie się nagle do maleńkiej, zapyziałej miejscowości, której nazwa przyprawia o dreszczyk. Zatem jaki znak minęła Monika Gniewosz wjeżdżając do tej miejscowości? Pełnia. Tak się nazywa maleńkie, senne miasteczko, a pewnie się już domyślacie, że gdzie takie miejsca, tam wielkie tajemnice.

Okazuje się, że nie jest tak, że nic się nie dzieje w Pełni. Monika od razu ma okazję wdrożyć się w pracę, ponieważ zostaje wezwana najpierw do mężczyzny, który został napadnięty, a później dowiaduje się, że gospodyni pensjonatu dziwnym trafem zaginęła. Wszystko to jeszcze jest osnute tajemnicą ducha, który podobno przechadza się nocami wzdłuż jeziora. Jakie sekrety przyjdzie odkryć Gniewosz? I czy chciałaby się o nich dowiedzieć? W końcu wciągnie ją to miasteczko niczym ruchome piaski a nazwa Pełnia nabierze jeszcze dziwniejszego znaczenia...

Małgorzata Rogala postanowiła umieścić w tej powieści postać, którą czytelnicy już znają z jej innych książek. Monika Gniewosz tym razem zagościła w nowej serii, nieco innej, ale bardzo ciekawej. Czyżby pierwszy tom zapowiadał fascynującą przygodę i rozwiązywanie coraz większej ilości zagadek?

Uwielbiam zagłębiać się w małe miejscowości, w małe społeczności i odkrywać to, czego sami nie chcieliby nikomu opowiedzieć. Często są to sprawy ciężkie i takie, nad którymi czytelnik musi się zastanowić, przemyśleć. Rogala sprawiła, że nie mogłam się oderwać od książki i nie było istotne to, że mi burczy w brzuchu, bo kiedy zostało mniej niż sto stron do połknięcia, wszystko inne poszło w odstawkę. Myślę, że to najlepsza rekomendacja!

Książkę upolowałam w klubie recenzenta portalu nakanapie.pl i nie żałuję, warto było, bo to jedna z lepszych książek, jakie w tym roku przeczytałam.