Milczące dziecko recenzja

dzieci od zawsze kojarzą się z odpowiedzialnością, która spoczywa na naszych barkach przez całe późniejsze życie, odkąd tylko taki berbeć się pojawi. nie każdy z nas jest gotowy do takiego poświęcenia i nie każdy wręcz pcha się do tego, aby być ojcem bądź matką. emma, pomimo młodego wieku, postanowiła wychować synka. zaszła z nim w ciąże stosunkowo wcześnie. można nawet zaryzykować stwierdzeniem, że stanowczo za wcześnie. pełna wątpliwości skończyła szkołę, a później przyszedł na świat aiden. jej oczko w głowie, które w późniejszych latach stało się zdecydowanie zbyt odważne jak na swój wiek i które podczas powodzi stulecia zaginęło. 

pamiętam, że skusiłam się na tę pozycję, gdy przeglądałam jedną z księgarni internetowych. zaintrygował mnie opis, tytuł wydawał się w porządku, więc stwierdziłam, że zaryzykuje i zapisałam tę pozycję w zakładkach. okładka jednak do końca do mnie nie przemówiła, nawet teraz, gdy jestem już kilka dni po przeczytaniu. jestem wzrokowcem i lubię rzeczy, które mi się podobają, a tutaj ewidentnie coś mi nie gra, nie mam niestety pojęcia, o co mi chodzi. ale, ale! żeby nie było, że to jawna ocena książki po okładce, muszę przyznać, że była to specyficzna pozycja. przede wszystkim przez mniej więcej pierwsze sto stron nie do końca miałam pojęcia, o czym czytam. oczywiście przetrawiłam wątek śmierci dziecka w powodzi, zmian w życiu głównej bohaterki i perfidnego wręcz powrotu do przeszłości. kiedy nastąpił przełom, wszystko zaczęło składać się w nieco bardziej logiczniejszą całość. nie wiem, czy był to celowy zabieg, aby uśpić nieco czujność czytelnika, ale osobiście mi się to nie spodobało i nie pokusiłabym się o to, aby sięgnąć po tę książkę jeszcze raz. 

zakończenie dało się przewidzieć - a przynajmniej w moim odczuciu się dało. od razu wyczułam, kim tak naprawdę jest owy jake - mąż emmy - i nie trzeba mi było długo czekać na to, aby ten pedant, jak go określono, okazał się prościej rzecz ujmując psychopatą. pierwszy raz poszłam dobrym tropem w swojej dedukcji i muszę przyznać, że się nie zawiodłam. te ostatnie rozdziały mnie zaskoczyły i to nawet pozytywnie, przez co nieco zawyżyłam swoją ocenę tej pozycji. na koniec mogę wam dodać, że nie zachęcam, ale też nie zniechęcam. jeśli już jednak się zdecydujecie, to koniecznie dajcie mi znać, jak wypadło pierwsze sto stron i czy to tylko moje odczucie, czy jednak ktoś miał podobne wrażenie.