Wilcza pieśń recenzja

Po przeczytaniu "Domu nad błękitnym morzem" liczyłem na kolejną bajkową lecz nietypową powieść fantasy i zupełnie nie trafiłem ze swoimi przewidywaniami. "Wilcza pieśń" nie ma prawie nic wspólnego z bajkami i z całą pewnością NIE JEST książką odpowiednią dla dzieci z powodu naturalistycznych i szczegółowo opisanych scen seksu oraz seryjnie występujących w wypowiedziach głównych postaci bluzgów i wulgaryzmów. Opis okładkowy sugeruje wprawdzie gejowski romans, ale w żaden sposób nie uprzedza potencjalnych czytelniczek i czytelników o drobiazgowości opisów scen erotycznych.
Powieść najbardziej "przypomniała" mi gejowską wersję słynnego "Zmierzchu", w której wampiry zostały zastąpione miłymi wilkołakami a dziewczyna chłopakiem. O "przypominaniu" piszę w cudzysłowie, bo bez powodzenia próbowałem kiedyś przeczytać pierwszy tom cyklu S. Meyer i nie dałem rady z powodu drewnianego stylu autorki, naiwności opisów i makabrycznej liczby bzdur. Znam jednak zarys fabuły z filmów. TJ Klune najwyraźniej zdecydował się napisać gejowski odpowiednik "Zmierzchu" i , podobnie jak jego autorka, też nie poradził sobie najlepiej z watkami romantycznymi, chociaż przyznaję, że jego rwany, skrótowy i hasłowy styl w sensowny sposób koresponduje z niedojrzałymi i spontanicznymi osobowościami głównych bohaterów. W pewnym sensie jest to też wynikiem konieczności odzwierciedlenia uproszczonych sposobów komunikacji wilkołaków, które znaczniej chętniej posługują się podstawowymi odczuciami niż wyrażają uczucia skomplikowanymi zdaniami wielokrotnie złożonymi. Oprócz wątków romansowo-erotycznych akcja powieści koncentruje się na historii zemsty i walki o władzę pomiędzy klanami wilkołaków, w którą zostaje wplątany naiwny i nienadzwyczajnie lotny intelektualnie Oxnard, posługujący się na co dzień zdrobnieniem Ox, w oryginalnym języku powieści idealnie pasującym do jego osobowości. W pewnym sensie jest to wiec także powieść o dorastaniu i dojrzewaniu, ale wątek ten nie zawsze przebija się na pierwszy plan. Za to w tle przewija się też magia, rozumiana jako szamanistyczne w stylu wykorzystywanie sił natury. Wątki te, jak się zdaje, mogą być rozbudowane w kolejnych tomach cyklu.
Nie jestem zbyt zaciekłym wielbicielem romantycznych i erotycznych książek fantasy, ale tę powieść doczytałem do końca z jeszcze jednego powodu. Cieszy mnie to, że młodsze ode mnie pokolenia czytelniczek i czytelników (bo chyba głównie dla nich przeznaczona jest ta książka) różnią się na tyle od naszej chorej i zdziadziałej klasy politycznej, że komercyjne wydawnictwa nie obawiają się wysyłać na rynek książek, w których każda miłość ma równe szanse. Nie wiem czy jest ich wiele, bo chyba dopiero drugi raz na taką trafiłem, ale miłość jest taka sama dla wszystkich. Dokładam za to gwiazdkę.