Wilcza pieśń

Oxnarda wychowała kochająca matka, a jednak całe jego życie determinowały słowa, które rzucił mu ojciec tuż przed tym jak ich opuścił: chłopak jest nic nie wart, a ludzie będą go źle traktować. I pomimo tego, że najbliżsi starali się pokazać, że jest inaczej długo nie mógł w to uwierzyć. Nawet, gdy spotkał Joe, chłopca, który na sam jego widok zaczął mówić, nie wierzył w swoją niezwykłość...

"Wilcza pieśń" to powieść, którą wprost się delektowałam. I nawet nie chodzi o jej treść, a o formę. Jak ona jest pięknie napisana! Uczciwie przyznam, że sięgnąłam po nią tylko i wyłącznie po to, by samodzielnie przekonać się czy szum wokół twórczości TJ Klune wynika z jego umiejętności pisarskich czy może popularnej teraz tematyki. Zdecydowanie chodzi o umiejętności! Ten człowiek wręcz czaruje słowem.

Gdybym miała jednym słowem opisać swoje odczucia podczas lektury byłby to: spokój. Bo nie ważne o czym czytałam, jak bardzo dramatyczne sytuacje były opisywane ja odczuwałam dogłębny spokój.

Natomiast jeśli chodzi o treść to jest już trochę mniej kolorowo. Książka owszem opisuje sporo emocji i pod tym względem jest świetna, a jednak fabularnie ma drobne braki. Nawet opis na okładce zdradza wydarzenia, które mają miejsce w połowie książki, co już wiele mówi. Zdarzają się dłużyzny i szczerze miałam momenty, gdy nie mogłam oderwać się od lektury, ale też takie, że nie miałam na nią najmniejszej ochoty.

Ostatecznie TJ Klune zaczarował mnie swoją umiejętn...

To było piękne. Zwyczajnie piękne.

W książce głównym bohaterem jest Oxnard, który dorasta w niewielkim miasteczku Green Creek. Gdy miała dwanaście lat ojciec go porzucił mówiąc że nie jest nic wart. Gdy Ox miał szesnaście lat spotkał na swojej drodze chłopca. Joe wprowadził go do swojej rodziny, jednocześnie mając tajemnice przed Oxnardem. Po roku go odkrył, to co wydawało się zwyczajne stało się magiczne. Czy życie Oxa bardzo się zmieniło? Czy Ox i Joe stworzą nierozerwalną więź?

To zdecydowanie najlepsza książka TJ Klune jaką czytałam. Jestem zakochana, przepadłam i czekam na kolejne części. Autor ma specyficzny styl pisania, bardzo opisowy ale nie zapomina również o dialogach. Dzięki opisom mogłam się przenieść do tego małego miasteczka, poczuć jego klimat, wyobrazić sobie że tam jestem, za to dzięki dialogom poznałam bohaterów, którzy są różni ale tworzą prawdziwą rodzinę. Taką, która ma zdrowe relacje. Gdzie jeden z drugiego może się nabijać ale wspierają się.

Relacje w tej książce to było coś pięknego. To jak Oxnard został zaakceptowany w nowym środowisku, jak stworzył rodzinę z obcymi ludźmi, którzy go pokochali, których on pokochał. Coś cudownego. Ludzie, którymi się otaczamy mają na nas wpływ i powinniśmy wybierać takich z którymi czujemy się komfortowo.

W książce występują sceny 3rotyczne, dlatego polecałabym tę książkę starszym czytelnikom, takim od 16 roku życia. Chociaż nie są one jakieś przesadzone i według mnie są n...

Czytałam już jedna książkę autora i byłam nią na tyle zahipnotyzowana, że postanowiłam sięgnąć po kolejną. Od razu zaznaczam, żeby tą czytały osoby pełnoletnie z uwagi na erotyczne aspekty książki, które bynajmniej, nie były delikatnie opisane. Drugą sprawą są wulgaryzmy, których jest bardzo dużo. Jakby postacie miały być twarde i silne, choć czasami były obleśne i niesmaczne. Z pewnością miały się wyróżniać na tle innych i to im się udało. Każda postać czymś się wyróżniała, jedna charakterem, inna wyglądem, a jeszcze inna sposobem na życie. Troszkę złościł mnie drobny druk, dlatego czytałam ją kawałkami przez dobry tydzień. Była wciągająca, tylko niekiedy czas się tam troszkę dłużył. Było dużo opisów i one naprawdę mi się podobały. Potrafiły mnie przenieść do ich świata i ukazać go ich oczami. Ogólnie cała książka jest trochę smutna, bo nasza młoda postać była źle traktowana przez swojego ojca. Wciąż mu powtarzał jak niewiele dla niego znaczy i jak mu na nim nie zależy. Myślę, że dużo ludzi jest tak traktowane przez swoich rodziców, a samo czytanie o tym sprawia, że nie chcemy być tacy jak postać z książki. Autor ukazał też jak wiele może znaczyć dla człowieka przyjaźń i z jak wielkiego dołka potrafi go wyciągnąć. Wszystko jest okraszone magicznym światem, gdzie dzieją się niesamowite i niecodzienne rzeczy. Aż momentami sama miałam ochotę przypatrywać się ludziom w oczy i ujrzeć, czy i oni czasem nie mają jakichś cech z wilka:-)
Ogólnie książka nie jest zła, bo poka...

TJ Klune zabiera czytelników w kolejną podróż. Tym razem droga wiedzie do świata magii, wilkołaków i miłości, która otula jak ciepły koc.

Lubicie wilkołaki? W różnych książkach i serialach było one przedstawione w różne sposoby. Tutaj mamy kolejną ciekawą historie w tym temacie.

Oxnard wychował się w spokojnym miasteczku Green Creek. Jego życia jednak nie było takie spokojne, szczególnie gdy po kilku przykrych słowach ojciec go porzucił.
Takie wydarzenia bardzo wpływa na dorastającą osobę. A on miał wtedy zaledwie dwanaście lat. To było jedno z wydarzeń, które zmieniło jego życie

Kolejnym, kilka lat później było poznanie milczącego Joe’go, który przy Oxnardzie wcale nie był taki milczący. Chłopak poznał sekret nowego kolegi, a wraz z nim przyjaźń, ryzyko, niebezpiecznego, a nawet miłość. Wszystko się zmieniło.

Jednak życie nie jest takie proste. Już jako młody dorosły Ox miał koronne trudne doświadczenia. Spokojne miasteczko nawiedziła śmierć, a Kor wyjechał z misją zemsty.

Jak potoczą się losy tej dwójki? To bardzo złożona, dziejąca się w przeciągu kilku lat historia. Widzimy się zmieniają się głównie bohaterowie, dojrzewają oni, oraz ich uczucia. Dużo wątków, akcji, zaskoczenia. Nieszablonowe i niebanalne.

W ,,Wilczej pieśni" kreacje bohaterów są dość słabo zarysowane. Zazwyczaj sprowadzają się do określonych ról w stadzie i postaw, które tym samym reprezentują. Elizabeth jest matką, Carter i Kelly starszym rodzeństwem Joego. Drugoplanowe postacie przedstawiane są dość stereotypowo. Wypadają dobrze jako odwzorowanie znanych archetypów, ale nie mają osobowości. Na tle ich wszystkich z pewnością pozytywnie wyróżniają się: Thomas i Gordo, choć i im w pewnym momencie ciążą klisze gatunkowe. ,,Wilcza pieśń" TJ Klune ma kilka świetnych momentów, ale jako całość na tle dwóch pozostałych książek autora wypada słabo. Zawodzi tam, gdzie wcześniej błyszczały poprzednie dwie powieści. Pewnie dlatego, że ,,Wilcza pieśń" ukazała się w oryginale, kilka lat przed wydaniem ,,Domu nad błękitnym morze" i ,,Pod szepczącymi drzwiami". Na przykładzie tej książki wyraźnie widać, jak od tego czasu autor znacząco rozwinął swój warsztat. Mimo tego, że nie jest to moja ulubiona książka autorka, jestem ciekawa, w jaką stronę pójdzie ta seria