Pod szepczącymi drzwiami

Początkowo ta książka wydała mi się nudna, bo błędnie założyłem, że skoro główny bohater imieniem Wallace umiera na samym początku, to historia jego ducha będzie się dalej dynamicznie rozwijała, obojętnie w jakim kierunku: śmiesznym, strasznym, łzawo-sentymentalnym czy mistycznym. Nic takiego jednak nie nastąpiło, główny bohater ugrzązł, dosłownie i w przenośni, na pograniczu życia i śmierci i nieporadnie usiłował pogodzić się ze swoim stanem. Równocześnie ten brak postępów fabularnych uświadomił mi w końcu, że jest to książka o czymś zupełnie innym, niż oczekiwałem. Jest w niej nieco humoru, nieco horroru i fantasy, ale tak naprawdę to refleksja na temat tego co w życiu naprawdę jest dla nas ważne. Może niezbyt poważna i na szczęście pozbawiona otoczki filozoficznej, ale chwilami trafna i celnie pokazująca bezsens ambicjonalnego wyścigu szczurów, jaki zdaje się być sensem życia wielu ludzi. Niestety fabuła przypominała mi też trochę szmirowaty serial o "Zaklinaczce duchów" i dlatego trudno mi ocenić ją bardzo wysoko, ale doczytałem do końca i cieszyło mnie optymistyczno-ateistyczne podejście autora do kwestii życia pozagrobowego.

A kto umarł, ten nie żyje.

Zacznijmy od tego że nigdy nie czytałam książki, której fabuła rozpoczyna się od śmierci głównego bohatera.

Wallace miał wszystko, przynajmniej tak mu się wydawało. Pewnego dnia umiera, tak po prostu jak każdy człowiek. Następnie widzi swój pogrzeb, na którym jest garstka ludzi oraz Żniwiarz, który ma go zabrać do herbaciarni. Tam poznaje Hugo - przewoźnika, który ma go przeprowadzić na drugą stronę. Do mężczyzny zaczyna docierać, że faktycznie umarł, co się jeszcze wydarzy w tej książce? Sprawdźcie.

Wallace na początku był osobą, której nie dało się polubić. Mężczyzna był opryskliwy, miał dużo do powiedzenia i ogólnie był w fazie wyparcia, jednak nigdy nie jest za późno by coś zmienić, by zmienić samego siebie i stać się dobrym czlowiekiem.

W tej książce pokazane są wszystkie etapy od złości po akceptację swojego losu. Akcja nie zamyka się tylko na tej jednej postaci, ale są pokazane również osoby, które straciły życie w innych okolicznościach niż Wallace. Każda z tych osób musi zaakceptować nową rzeczywistość. I to jest przedstawione w sposób absolutnie genialny.

W życiu się nie spodziewałam że będę czytać fantastykę o śmierci ale jednocześnie o życiu i prawdziwej miłości.

Ta książka miała niesamowity vibe Opowieści wigilijnej z tym, że tutaj duchy nie pokazywały Wallacowi różnych etapów jego życia, a osoby prowadzące herbaciarnie pomogły mu zrozumieć czemu tak się stało, a nie inaczej i jakie ma opcję w tej sytuacji. T...

Wallace nie był dobrym człowiekiem, tyran, który nie jest nawet życzliwy dla innych. Gdy umarł nikt nie uronił ani jednej łzy. Co może być nie tak z ludźmi? A może to coś było nie tak z Wallacem? Na swoim pogrzebie spotyka Żniwiarza, który ma go zabrać w zaświaty. Mężczyzna z opóźnieniem akceptuje, że już nie żyje i to jak mało osób przybyło na pogrzeb. Następnie poznaje Hugo, właściciela herbaciarni. Opowiada mu swoją historię i to jakim był człowiekiem.

Książkę przeczytałam bardzo szybko i z ogromnym zaciekawieniem. Wciągnęła mnie do świata gdzie śmierć nie jest końcem, a może być początkiem czegoś dobrego. Ta książka opowiada naprawdę poruszającą, smutną historię. Jest odkupieniem, gdyż każdy zasługuje na drugą szansę która pozwala uświadomić sobie swoje błędy, pozwala stać się lepszym człowiekiem. Wallace przeszedł bardzo dużą przemianę od szefa, tyrana, który nie zważał na dobro innych do mężczyzny, który odkrył w sobie człowieka, jakim przypuszczalnie był, zanim przygniótł go ciężar egzystencji, oraz znalazł miłość, która wkradła się do serca z zaskoczenia. Był teraz wolny. Zrozumiał to wszystko dzięki Hugo, który jest przewoźnikiem dusz, również z pomocą dziadka Nelsona (duch),psa Apollo (duch) oraz Mei, fantastycznej żniwiarki, która wie co robi.

Historia może spodobać się niejednej osobie, autor wykazuje się ogromną mądrością, którą przelewa na kartki. Temat śmierci i żałoby jest ciężki. Książka ukazuje to jak Wallace przechodzi przez etapy żał...

Na pogrzebie Wallence'a zjawia się żniwiarz, aby zabrać go w zaświaty. Dopiero wtedy dociera do niego, że rzeczywiście umarł.

Jednak to nie jedyne co go dziwi i szokuje. Dlaczego nikt nie uronił ani jednej łzy? Dlaczego nikt się nie smuci? Od zastanawiania się co jest nie tak z ludźmi, przechodzi do zastanawiania się czy może to z nim coś było nie tak. W jego przypadku życiowe rozmyślenia, refleksje i dywagacje nad sensem życie następują dopięto po śmierci.

Tylko, czy wtedy nie jest już za późni być coś zmienić? Może nie?

Ciekawa książka, ukazująca sens życia, śmierć, która nie musi być końcem, ducha. Widzimy tutaj ciepła opowieść o żałobie, odchodzeniu i rodzinie. Potrzebna I ciekawa książka.

CZY TJ KLUNE MÓGŁBY PRZESTAĆ ROZRYWAĆ MOJE SERDUSZKO NA MILION KAWAŁKÓW?!