Miłość w cieniu wojny recenzja

Biorąc do ręki „Miłość w cieniu wojny” Carolyn Kirby ma się wrażenie, że dotyka się drogiego materiału. Może na grubszą sukienkę? I od razu na myśl przychodzi mi angielska arystokracja z czasów dwudziestolecia międzywojennego. To moje pierwsze wrażenie. Kolejne dotyczy także okładki i kolorów. W zamierzeniu na pewno miały być mroczne jak okres IIWŚ ale nie do końca bo przebija na niej zieleń czyli kolor nadziei i znajdziemy również złoto, oznakę bogactwa ale również i światła. A ludzie w owym czasie żywili się nadzieją i najdrobniejszy promyk słońca sprawiał im radość w tak ponurym okresie.

Jedyne co przeczytałam tuż po sięgnięciu po powieść to tytuł. I to niedokładnie bo tylko ten napisany złotymi literami. W związku z powyższym czytając pierwszą stronę zastanawiam się nad przyszłą treścią książki i ciąży mi fakt, że chyba jednak mój osąd do tego jaka treść może się za nim kryć jest błędna. Bo słowo „wojna” i ubiór kobiety na okładce sugeruje jednak inny okres niż rok 11 kwietnia 2010 roku...

No cóż, jak się później okazuje jest to wstęp bardzo zgrabnie połączony z późniejszą treścią książki, której akcja faktycznie toczy się w okresie IIWŚ, a który przez całe 383 strony nie dawał mi spokoju i snułam swoje własne przypuszczenia jak może być powiązany z bohaterami z XX wieku.

Piloci i zbrodnia katyńska. Sądzę, że tyle mogę zdradzić. Autorka bardzo zgrabnie łączy miłość dwóch kobiet żyjących w dwóch różnych krajach, do tego samego mężczyzny.

W Anglii jest to Vee wykonująca pracę jako pilot RAF-u na ziemiach polskich – Ewa, która wraz z ojcem w Poznaniu prowadzi pensjonat „Tylko dla Niemców”. Obydwoje są volksdeutchami.

Nie zmienia to faktu, że Ewa w skrytości przed ojcem pracuje dla AK i opłakuje Stefana myśląc, że zginął w Katyniu.

Książka w dużej mierze skupia się zbrodni katyńskiej i próbach udowodnienia, że to wojska radzieckie są za nią odpowiedzialne oraz można wyczuć to w trakcie czytania, hołdzie oddanego kobietom – pilotom. Bo jedna z nich – Polka Janina Dowbor-Muśnicka została odnaleziona w zbiorowej mogile w Katyniu.

Powieść czyta się „jednym tchem” i naprawdę odrywałam się od niej w kilku jedynie momentach. Nawet głód nie był w stanie mnie od niej oderwać. Styl autorki oraz fabuła powodują, że chciałoby się sięgnąć po kolejną historię autorki. Polecam z całego serca.