M + P = LOVE recenzja

Ostatnie dni spędziłam z tą właśnie historią o miłości. Historią, która zapowiadała się bardzo standardowo i stereotypowo, a okazała się dużo bardziej złożona niż można było się spodziewać. Historią o miłości, obarczonej strachem i ciągłą gotowością do ucieczki. Historią próby stworzenia nowego związku mimo dramatycznych i brutalnych doświadczeń.

Marta poznaje Piotra w dość niefortunny sposób - mężczyzna oferuje jej ratunek po upadku, skutkującym skręceniem kostki. I tak się to wszystko zaczyna... Oboje czują do siebie coś więcej niż wdzięczność. Szczególnie Marta opiera się własnym uczuciom z powodu zakorzenionego w niej przekonania, o własnej bezwartościowości i braku umiejętności stworzenia związku.

Biorąc pod uwagę obawy i doświadczenia obojga bohaterów, nie jest to łatwa miłość. Każde z nich wnosi do związku swój bagaż doświadczeń. A życie dotąd ich nie oszczędzało. Szczególnie Marty, która po swoim małżeństwie otrzymała naznaczenie na całe życie. Przemoc fizyczna i psychiczna, którą zafundował jej zmarły mąż sprawia, że Marta jest jak zlękniona sarna, którą może spłoszyć najmniejszy błąd. Kobieta jest złamana zarówno przez swojego oprawcę, jak i traumatyczne doświadczenia. Jej obawy przed kolejną próba związania się z mężczyzną są ogromne. Mimo tego, że Piotr nie jest jej obojętny, co rusz na nowo go odrzuca, wyrzucając też samej sobie, swoje wybrakowanie. Marta nie ufa swoim uczuciom, bo już raz ją zawiodły. Już raz zaufała, otrzymując w zamian piekło.

Historia rodzącego się uczucia przedstawiona jest naprzemiennie z punktu widzenia Marty i Piotra. Dzięki temu zabiegowi otrzymujemy pełniejszy obraz i znamy intencje i interpretacje każdego z bohaterów. Widzimy też jak różnią się w odczytywaniu wzajemnych gestów i zachowań, i jak bardzo poprzednie doświadczenia wpływają na obecne.

Kibicowałam obojgu, choć Marta czasem zachowywała się dość niedojrzale. Jednak zaangażowanie Piotra i jego opiekuńczość mnie ujęły całkowicie.
Bardzo chętnie poznam dalsze losy tej pary, a otwarte zakończenie mnie zaintrygowało do tego stopnia, że żałowałam, że to już koniec.