Recenzja książki Mursz

Las, z którego możesz nie wyjść żywy. Tajemnice, niebezpieczeństwo i wiele niewyjaśnionych spraw z przeszłości. „Mursz” Ewy Przydrygi to książka, która ma zdecydowanie mroczny klimat.

Mimo tego, że w książce dzieje się dużo za sprawą naprawdę wielu perspektyw i przeskoków czasowych, to nie odczuwałam podczas czytania większego napięcia. Bardziej czułam się jak podczas rozwiązywania zagadki, a nie jak w środku morderczej akcji.

Główna bohaterka – Pola, usiłująca pozbierać się po śmierci męża i syna, zagłębia się w tajemnice Duchnego lasu po tym, gdy jej przyjaciółka ze szpitala psychiatrycznego targa się kolejny raz na własne życie. Kasandra najprawdopodobniej w przeszłości była świadkiem morderstwa popełnionego w tym owianym tajemnicą lesie. List Kasandry, sugerujący wiele, aczkolwiek nie mówiący nic konkretnego, motywuje Polę do podjęcia próby odkrycia prawdy i zrozumienia tego, co naprawdę się wydarzyło przed laty z Larą, influencerką, którą zamordowano podczas zlotu jej fanów w lesie.

Jest to nieoczywisty thriller psychologiczny, który czaruje opisami i niepowtarzalnym klimatem Duchnego lasu i ma naprawdę ogromny potencjał, aczkolwiek mnie osobiście rozczarował naciąganym zakończeniem. Plusem jest na pewno to, że otrzymujemy historię opowiedzianą z wielu perspektyw. Historię widzianą oczami osób zaangażowanych bezpośrednio w zawiłości Duchnego lasu. Jednak czy to wystarcza? Czegoś zdecydowanie tu brakuje.

Bohaterki momentami zlewały mi się w jedno. Niby każda z nich jest wyraźna, ale i tak musiałam pomyśleć przy imieniu na początku rozdziału, aby przypomnieć sobie, która dziewczyna jest którą. Może było to celowe, może właśnie ten las ma tutaj się wybijać, a nie bohaterki, ale czułam się tak, jakby każda myślała w podobny sposób i miała ten sam temperament. Nie było to złe, bo przez to wszystko jest utrzymane w jednym, ciągłym klimacie i swoich fanów na pewno odnajdzie.

Gęsty klimat, historia z potencjałem, która niestety nie zyskuje przez zbytnie kręcenie się w kółko i nieciekawe zakończenie.

Jeśli nie zależy Wam na bardzo piorunującej akcji i szokujących doznaniach, a także o ile nie pogubicie się w mnogości postaci i wątków, to książkę warto przeczytać dla samego leśnego klimatu, tej atmosfery, dzikości i tajemniczości. Tego z pewnością nie brakuje, bo książka jest bardzo spójna, angażująca i może gdyby nie zakończenie, to oceniłabym ją też lepiej.