W umyśle mordercy recenzja

Dzięki lekturze "Umysłu przestępcy" Jana Gołębiowskiego mogłam przyswoić sporo wiedzy z zakresu profilowania, jednak ten temat jest na tyle fascynujący, że nabrałam tylko ochoty na dalszą eksplorację. Naturalnym wyborem była więc książka ucznia i współpracownika Gołębiowskiego, czyli Łukasza Wrońskiego. Jednak jej treść nie była tym, czego oczekiwałam i czego spodziewałabym się po tytule "W umyśle mordercy". Zamówiłam jednak wcześniejszą publikację tego autora i tam podobno znajdę to, czego szukam.
Nie chodzi o to, że "W umyśle mordercy" to zła książka, wręcz przeciwnie. Jest bardzo dobra, ale z profilowaniem czy zagadnieniami związanymi z psychologią niewiele ma wspólnego. To raczej przegląd polskich i światowych przestępców wybranych bez konkretnego klucza. Najbardziej zabrakło mi podjęcia chociaż próby wyjaśnienia z jakimi zaburzeniami mieliśmy do czynienia w konkretnych przypadkach.
Łukasz Wroński potraktował temat czysto literacko i naprawdę dał sobie świetnie radę. Nie ukrywam, że nie przepadam za opowiadaniami, zwłaszcza krótkimi, ale te czytało się bardzo przyjemnie, o ile czytanie o mordercach można uznać za przyjemne. Widać w niektórych opisach, że autor ma dość wrażliwą i artystyczną duszę, a do tego lekki, a jednocześnie dojrzały styl. Pochłonęłam tę książkę w jeden wieczór, a ostatnio rzadko mi się zdarza takie skupienie i dobre tempo, więc świadczy to o tym, że naprawdę się wciągnęłam, mimo że zdecydowaną większość z tych dwudziestu jeden historii już wcześniej znałam. Wszystkie zostały przedstawione w interesujący sposób, pozostawiając taki pozytywny niedosyt, motywujący do poszukiwania dalszych źródeł informacji o poszczególnych sprawach. W przypadku tego typu opracowań lubię zaglądać do bibliografii i tutaj mamy akurat podział na materiały książkowe, filmowe i internetowe, jednak bez odnośników do konkretnych fragmentów.
"W umyśle mordercy" to pozycja, na którą warto zwrócić uwagę, nawet jeśli nie jest się fanem opowieści o prawdziwych zbrodniach, a może zwłaszcza wtedy, by uświadomić sobie zło czające się wokół. Kluczowe jest tylko nastawienie się na swobodną, wręcz gawędziarską formę, książka nadawałaby się idealnie do przedstawienia jej w serii podcastów.
Moje 7/10.