Dziennik pocieszenia recenzja

Sięgnąłem po ten zbiór felietonów czy raczej esejów trochę przypadkiem, bez większego przekonania, by kontynuować lekturę; mam tak z wieloma książkami: zaczynam czytanie i sprawdzam, czy wciąga, w tym przypadku mocno wciągnęło. No cóż, sposób myślenia, czy widzenia świata pana Bonowicza jest mi bardzo bliski, chociaż tematyka esejów bardzo jest różnorodna, trochę od Sasa do lasa.

I tak w rozdziale 'Nieużytek' ładnie pisze autor o uważności: „Tak naprawdę chodzi o samo zatrzymanie się, skupienie. Tylko świat obserwowany, nasłuchiwany, dotykany istnieje naprawdę.” No właśnie, a często tak trudno się zatrzymać... W tym samym rozdziale pada oryginalne stwierdzenie „Kiedy mówię: „nie mam czasu”, jestem trupem. Najbardziej zajętym trupem pod słońcem, trupem, który pędzi. Jeśli rzeczywiście nie mam czasu, to znaczy, że umarłem.” Nie jestem pewien, czy się z tym zgadzam, ale z pewnością sąd wart jest refleksji.

Inne skłaniające do refleksji zdanie: „Ludzie dzisiaj nie są na ogół przywiązani do rzeczy, są przywiązani do posiadania. Do rzeczy, które są coraz mniej trwałe, przywiązują się nieliczni, podobno częściej mężczyźni niż kobiety.” Znowu kontrowersyjna myśl, ale warta zastanowienia się.

Inne piękne zdanie: „Są twarze, do których jestem przywiązany, lecz widuję je rzadko. I są takie, których nie chciałbym widywać wcale, a pokazują mi je przy byle okazji.” No cóż, podpisuję się obiema rękami, może właśnie dlatego nie oglądam telewizji (poza sportem): nie chcę widzieć pewnych twarzy.

Kolejne niepokojące i jakże prawdziwe stwierdzenie: „Chodzimy z głowami pełnymi śmieci i nawet jeśli udaje nam się od czasu do czasu je opróżnić, zaraz zapełniają się na nowo. Miliardy idą dziś na to, żeby śmieci było pod dostatkiem i żeby spoza nich żadna całość się nie objawiła, bo po co? Myślenie o całości rodzi niepokój, pytania, wyrzuty sumienia, a pod zwałami śmieci można spać spokojnie, nie myśląc o konsekwencjach.” No tak, współczesne media bardzo nam zaśmiecają głowy, lepiej czytać dobre książki (jak ta) niż śledzić newsy...

Piękny jest esej poświęcony poezji, jest ona stale obecna w życiu Bonowicza, czyta wiersze, ale także je pisze. Tu kolejny cytat: „Sięgam po wiersze wtedy, kiedy nie wiem, co robić. To znaczy – codziennie.” Bardzo to inspirujący rozdział, ciekawie interpretuje Bonowicz wiersze innych poetów, zajmująco pisze o zadaniach poezji we współczesnym świecie, dla mnie zdecydowanie najlepszy esej w książce.

Bardzo piękny jest rozdział o pszczołach, o pracy przy ulach z ojcem, to taki hołd złożony rodzicielowi oraz naturze.

Czytam, to co napisałem i mam wrażenie, że książka jest zbiorem cytatów, to nie tak, mamy tam rozbudowane eseje na różne tematy, ale moja recepcja związana jest właśnie z inspirującymi myślami skłaniającymi do zadumy. To dosyć specyficzne dzieło, sądzę , że nie każdemu przypadnie do gustu, ale z pewnością książka nietuzinkowa.