Z dala od świateł recenzja

Thriller dziejący się na głuchej prowincji irlandzkiej, ale czy tak naprawdę thriller? Dla mnie jest to bardziej powieść obyczajowa, zresztą całkiem udana.

Bohaterem książki jest Cal Hooper, emerytowany policjant z Chicago, który chce się odciąć od amerykańskiej przeszłości. Cal kupuje od dawna niezamieszkałą posiadłość w zapadłej irlandzkiej wiosce i spędza czas, remontując dom, który zastał w kiepskim stanie.

Oczywiście wszyscy w wiosce wiedzą o policyjnej przeszłości Cala, więc dosyć szybko zostaje poproszony o zajęcie się sprawą zniknięcia 19-letniego chłopaka, który prawdopodobnie wyjechał z wioski jak wielu przed nim, ale najbliższa rodzina sądzi, że być może został zamordowany. Lokalna policja jest zupełnie niezainteresowana, a nasz bohater jest umiejętnie naciskany przez członka rodziny, aby zajął się sprawą, więc rad nierad Cal zaczyna się bawić w prywatnego detektywa, rozmawia z ludźmi na temat zaginionego chłopaka. Bardzo szybko trafia na mur milczenia, dostaje też subtelne sygnały, aby przestał zajmować się sprawą.

Bardzo ciekawy jest wątek relacji Cala z lokalną społecznością, która nie tak łatwo akceptuje obcego. Ważny krok na drodze akceptacji jest zrobiony, gdy Cal upija się bimbrem w lokalnym pubie. No cóż w Anglii czy Irlandii, aby zaistnieć społecznie, trzeba chodzić do pubu i tęgo popijać. Abstynenci mają przechlapane...

Niemniej w sprawie zaginionego chłopaka Cal, jak już powiedziano, trafia na mur milczenia, gdy subtelne ostrzeżenia nie działają, staje się nawet obiektem fizycznej agresji. W ogóle French portretuje wioskę jako zamkniętą społeczność, w której wszystkie konflikty i problemy załatwia się we własnym gronie, broń Boże dopuszczając do tego ludzi z zewnątrz czy instytucje państwowe. Tu kluczowy cytat: „Nie tylko nie ma pojęcia, ile ludzie wokół niego wiedzą i w co wierzą, ale też co mogą o tym wszystkim myśleć, czego chcą, dlaczego i jakich sposobów mogą użyć, by to osiągnąć. Znają się od dziesiątków lat, co na początku wczorajszego wieczoru było nawet miłe, ale z nici wiążących ich ze sobą powstał gąszcz nie do przebicia; jego warstwy przykrywają każde działanie i każdy motyw, których outsider za nic nie rozszyfruje. Zdaniem Cala ten efekt – przynajmniej częściowo – jest rozmyślny i dobrze wyćwiczony. Mieszkańcy wsi chcą, żeby błąkał się po omacku. Nie ma w tym nic osobistego; dla nich to podstawowy i naturalny środek ostrożności.” To typowa sytuacja nie tylko dla irlandzkiej prowincji...

Rzecz jest napisana bardzo niespiesznie, powolnie, ale w wersji audiobookowej bardzo wciąga, słuchało mi się w świetnym wykonaniu Macieja Więckowskiego z wielką przyjemnością.