Stare kości recenzja

„Powiadam wam: na tym bezbożnym odludziu diabeł się bawi”

W nowym cyklu pisarski duet Preston & Child oddaje głos kobietom „bo takich trzech jak one dwie, nie ma ani jednej”.

Archeolog Nora Kelly i młoda agentka specjalna Corinne Swanson podążają tropem sensacyjnej zagadki sięgającej czasów sprzed amerykańskiej wojny secesyjnej. W roku 1846, zmierzając w kierunku Kalifornii w poszukiwaniu lepszego życia, wyprawa pod wodzą Georga Donnera utknęła w pasmie górskim Sierra Nevada. Widmo rychłej śmierci i brak nadziei na ratunek doprowadził do brutalnych aktów kanibalizmu. 170 lat później Nora, wraz historykiem Clivem Bentonem, spokrewnionym z jednym z uczestników wyprawy, wyrusza z archeologiczną ekspedycją w celu zbadania tzw. Zaginionego Obozu, który był nie tylko źródłem największych aktów ludożerstwa, ale także prawdopodobnie ukryto tam skarb wart dwadzieścia miliony dolarów. Równolegle agentka Swanson bada sprawę tajemniczych aktów bezczeszczenia grobów, a także zaginięcia młodej prawniczki. Mianownikiem wspólnym dla tych czynów jest nazwisko ofiar. Swanson odkrywa, że wszyscy w jakiś sposób są powiązani z jednym z uczestników dawnej wyprawy Donnera. I to jest moment kiedy przecinają się ścieżki Nory i Corrie, a z pozoru niewinne wykopaliska staną się areną wstrząsających wydarzeń. Co z tego wyniknie i jaki ostatecznie będzie finał brawurowej i kosztownej ekspedycji badawczej? Kto jest odpowiedzialny za niepowodzenie wykopalisk i jakie są prawdziwe motywy podjęcia całego przedsięwzięcia? Odpowiedzi znajdują się na kartach „Starych kości”. Będziecie zaskoczeni.

Swego czasu zaczytywałam się w cyklu o Pendergaście, który barwnością stylu i opowiadanych w nim historii nie miał sobie równych. Cykl o Norze Kelly prawdopodobnie nie będzie gorszy i ma szansę powtórzyć sukces serii o ekscentrycznym agencie. Preston i Child są niekwestionowanymi mistrzami stylu i snucia opowieści. Barwny, plastyczny język, przemawiające do wyobraźni opisy i niesamowicie gawędziarski styl sprawiają, że po ich książki sięga się z chęcią, a na końcu pozostaje żal, że to już koniec. Fabuła jest bardzo spójna, wszystko trzyma się kupy i ma logiczne uzasadnienie. Powoli budowane napięcie wzrasta wraz z kolejnymi rozdziałami by na końcu wybuchnąć najmniej spodziewanym akordem. Nie znam się na archeologii, ale sposób w jaki opowiedziano tę historię powoduje, że z łatwością można sobie wszystko wyobrazić. Dla mnie, z całej fabuły, najbardziej poruszająca była historia małej Samanthy Carville. Cieszę się, że autorzy przewidzieli dla niej tak wzruszające zakończenie.

Fani serii o Pendergaście mogą liczyć również na małą niespodziankę.

Za piękny polski język tej historii, ukłony należą się również mistrzowi drugiego planu. Tłumacz Jan Kraśko nadał fabule niemal baśniowego klimatu.

Za możliwość poznania tej niesamowitej historii dziękuję Wydawnictwu Agora i Agencji PRart Media.