Okup krwi recenzja

Herbert Kruk jest takim naszym polskim Harrym Dresdenem. Mieszka pod Warszawą, spotyka się z piękną Melanią i prowadzi swój własny warsztat krawiecki. Brzmi sympatycznie, prawda? I tak jest, przynajmniej do momentu w którym w pracowni Herberta pojawia się tajemniczy mężczyzna, który zleca młodemu magowi dostarczenie pewnej konkretnej przesyłki w konkretne miejsce o bardzo konkretnej porze. Nasza sielanka trwała maksymalnie pięć stron.
Szybko okazuje się, że Herbert nie może odmówić wyświadczenia tej okazjonalnej usługi kurierskiej panu Schrödingerowi - w wyrażeniu gwałtownego sprzeciwu skutecznie przeszkadza mu magicznie zakonserwowane ucho Melanii znajdujące się w pudełeczku przyniesionym przez nieznajomego.
Rozpoczyna się wyścig z czasem. Czy głównemu bohaterowi uda się uratować ukochaną? I dlaczego, do licha, nagle wszyscy starają mu się przeszkodzić?

Historia opowiedziana przez Marcina Jamiołkowskiego nosi wyraźne ślady inspiracji serią Jima Butchera (kreacja głównego bohatera, jego przeszłość, brak matki, Złota Kaczka*, pani detektyw etc.), ale przy tym wszystkim wcale nie jest tak wtórna, jak moglibyśmy przypuszczać. Bardzo spodobał mi się pomysł związany z Azylem i z odnajdywaniem w sobie magicznych talentów, sama koncepcja magii i tego w jaki sposób Herbert wykorzystywał rzeczy i sytuacje pozornie zwyczajne i niemagiczne do tego, żeby przekształcić je w coś niezwykłego i adekwatnego do sytuacji, w której się znalazł było dla mnie czymś naprawdę świetnym, a opisy szału krwi w który wpadał Herbert to już w ogóle psychodeliczne mini-dzieło. Dodatkowego plusa przyznaję za chowańca - ta żądna krwi bestia powstała ze szkła i kapsli zamieszkująca akwarium w domu bohatera wydaje mi się na swój sposób całkiem sympatyczna.

,,Okup krwi'' czyta się się szybko, został napisany lekkim językiem, a retrospekcje, które pojawiają się w tekście mają swoje uzasadnienie i pojawiają się w momentach, które nie spowalniają akcji. Widać, że autor dobrze przemyślał świat w którym obraca się jego główny bohater, postacie drugoplanowe i poboczne zostały dobrze rozpisane i nie sprawiały wrażenia papierowych statystów na planie.

Czy polecam? Jeśli macie ochotę na lekkie i momentami całkiem zabawne urban fantasty z naszego polskiego podwórka - jak najbardziej. Z ręką na serduszku mogę zapewnić, że pierwszy tom przygód Herberta Kruka naprawdę przypadł mi do gustu i wiem, że w najbliższym czasie sięgnę po kontynuację.



*U Dresdena żadnych Złotych Kaczek oczywiście nie było, ale była za to matka chrzestna, Leanansidhe, z którą Złota mi się od razu skojarzyła.