Sztuka ścigania się w deszczu recenzja

Mówi się, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Nic bardziej prawdziwego!
Narratorem powieści „Sztuka ścigania się w deszczu” jest Enzo. Enzo jest psem. Mieszańcem labradora i najprawdopodobniej teriera. Jak sam twierdzi z oczu podobny jest do Georga Clooney’a. Do tego jest nadzwyczaj inteligentny. Wierzy, że po śmierci powróci na świat jako człowiek, dlatego postanawia cały czas pracować nad sobą. Ponadto jest przekonany, że teoria ewolucji Darwina jest błędna, gdyż ludzie tak naprawdę pochodzą od psów, a nie od małp. Na potwierdzenie tej tezy przytacza całkiem konkretne argumenty.
Trzeba przyznać, że Enzo jest bardzo wnikliwym obserwatorem. Historie rodziny Swiftów poznajemy więc z jego punku widzenia. Enzo kocha Denny’ego. Mężczyzna zabiera go do domu, kiedy ten jest jeszcze szczeniaczkiem. Od razu między dwójką bohaterów w sposób naturalny rodzi się przyjaźń. Łączy ich przede wszystkim wspólna pasja do wyścigów samochodowych. Bo Denny jest kierowcą rajdowym. I to całkiem dobrym. Później w życiu Denny’ego pojawia się Eva. Pies, mimo początkowej niechęci, akceptuje wybrankę życia swojego pana. Niedługo potem rodzina powiększa się o kolejnego członka. Na świat przychodzi Zoë, na punkcie której oszaleli wszyscy. Bardzo wcześnie Enzo wyczuwa, że w mózgu Evy zaczyna dziać się coś złego. Niestety w żaden sposób nie potrafi ostrzec swojej pani przed kłopotami, które mają nadejść...
Język powieści jest prosty, ale nie prostacki. Skomplikowane fakty związane z wyścigami samochodowymi zostały wytłumaczone w taki sposób, że nawet ktoś zupełnie nieobeznany w temacie, jak ja, może zrozumieć wszystko bez problemu. Poczałkowo wątek motoryzacyjny wydaje się zbędny lub nawet nieciekawy. Jednak z czasem uświadamiamy sobie, że w sposób niezwykle subtelny wyścigi samochodowe staja się alegorią życia. Mimo trudnej tematyki powieść czyta się lekko i przyjemnie. Nie jest to jednak bezmyślne czytadło, gdyż autor porusza wiele istotnych kwestii.
Powiedzmy sobie szczerze fabuła książki nie jest zaskakująca. Kilka motywów jest przewidywalnych aż do bólu. Jednak w całościowym odbiorze opowieści nie ma to żadnego znaczenia. Enzo jest tak czarującym bohaterem, że tylko dzięki niemu można wybaczyć autorowi wszelkie niedociągnięcia. Zakończenie powieści również jest ujmujące. Wzruszenie ściska za gardło. Krótko mówiąc „Sztuka ścigania się w deszczu” jest dobrze napisaną, ciepłą i zabawną historią o człowieczeństwie. Jest to pierwsza powieść z serii Zapach pomarańczy, którą czytałam, ale z pewnością sięgnę po następne. Polecam wszystkim, a najbardziej wielbicielom kosmatych czworonogów.