Żądza krwi recenzja

Ivar wyrusza razem z synem Haralda Pięknowłosego ku Irlandii. Jednak niespodziewany sztorm wywołany przez Thora sprawia, że flota duńsko-norweska rozbija się niespodziewanie u brzegu nieznanego terytorium. Co to oznacza dla Ivara? Nowe starcia i możliwość zdobycia wielkiej sławy i bogactw!

Oprócz Ivara los nie oszczędza również innych synów Ragnara. Jeden z nich umiera przez zajście w Mercii, inny zostaje więźniem w Konstantynopolu, a oprócz tego nad Danią wisi niebezpieczeństwo w postaci zjednoczonych Swionów. Jak wikingowie to wszystko ogarną? Kto przeżyje, a kto trafi do Valhalii?

Powiem szczerze, że kompletnie nie pamiętałam końcówki ostatniego tomu, ale przez dobre wprowadzenie Komorowskiego od razu odnalazłam się w sytuacji. Podbicie Irlandii następuje bardzo szybko i już z góry niestety można przewidzieć, że Ivarowi się uda zdobyć wszystko, co sobie zaplanował. Dlatego wciąż czekam aż w końcu, ktoś go pokona... bo szczerze powoli nudne robi się to, że ten cały czas wygrywa. Naprawdę byłoby super, gdyby chociaż raz podwinęła mu się noga... i chociaż autor chciał tutaj pokazać, że coś takiego niby się stało to nie do końca się to udało. Dlaczego? Bo potem autor gra kartą wizji z Valhalii i w ten sposób Ivar pozbywa się poczucia winy. Ale nawet on nie powinien odczuwać tego, bo to co się stało w Mercii nie było w ogóle jego winą, także mam wrażenie, że to co tam się zadziało to po prostu swojego rodzaju zapychacz, który ratuje tylko to, że następuje dosyć krwawa walka.

Oprócz tamtej walki i problemów synów Ragnara widzimy też, jak Egil wraz ze swoim ojcem zbierają siły aby uderzyć na Danię oraz jak sami muszą sprostać walce o swój własny teren - Birkę, która została wrogo przejęta przez zdrajców. I ten wątek zaczął mnie bardziej interesować. Bo to, jak Swioni mimo porażki wciąż brną ku obranemu celu i chcą się porządnie zemścić oraz jak zwierają sojusze sprawia, że jest to ciekawszy wątek aniżeli ten, w którym Ivar Demon Śmierci praktycznie za każdym razem wygrywa.

Książka ma dobre i złe strony. Ale jednak widać tutaj, że autor się rozwija i słucha w pewien sposób swoich czytelników. Chwała mu za to! Bo dzięki temu wciąż możemy czytać genialne przygody wikingów, zżywać się z nimi i ruszać do walki. ,,Żądza krwi" ma w sobie tyle sprzecznych emocji, ale jednak to dobra książka, której mogę dać z czystym sercem 6/10. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie w końcu Ivarowi powinie noga.