Naprawiacz recenzja

Szacunkowo liczba wydanych kryminałów rocznie przekracza 400 książek. Niestety czasami ilość nie przekłada się na jakość i dominuje w nich powtarzalność czy oparcie na podobnym schemacie. Przy kolejnej powieści ma się nieodparte wrażenie, że… to wszystko już było. „Naprawiacz” Piotra Kuźniaka pozwolił uwierzyć, że w powieściach sensacyjnych nie powiedziano jeszcze ostatniego słowa.

Po pierwsze autor rozpoczyna historię tak jak lubię – od razu z wysokiego C, bez owijania w bawełnę. Na pierwszych stronach poznajemy Naprawiacza i sztuczki, które wyczynia. Po drugie warstwa obyczajowa nie dominuje nad głównym wątkiem. Bohaterowie mają swoje życie poza pracą i prowadzonym śledztwem, ale nie odrywa to uwagi czytelnika. Po trzecie – wartka akcja. W „Naprawiaczu” cały czas coś się dzieje. Dynamiki dodają krótkie rozdziały, a stylistycznie proste zdania budują przekaz skomplikowanych emocji. Kuźniak pisze prosto, ale konkretnie, unika rozbudowanych opisów, nie tracąc przy tym tempa powieści. Po czwarte – „Naprawiacz” ma sens. Wykorzystanie wątku operacji plastycznych jest realne i na czasie. Jest motyw, mozolne śledztwo. Po piąte – odwaga autora, że nie bał się plastycznie opisać brutalnych scen. Po szóste – kreacja bohaterów i dialogi. Warstwa psychologiczna każdego z bohaterów nie przytłacza. Dialogi są w większości naturalne, niewymuszone.

Kim jest Naprawiacz? To pseudonim nadany mordercy przez stołecznych śledczych. Jest zagrożeniem dla tych, którzy odważyli się ingerować w poprawienie swojego ciała. Medialnym kontaktem jest dla niego dziennikarz Maks Bryt. Śledztwo prowadzi dwójka detektywów Ana Zatorska i Jakub Sztiel. Kolejne rozdziały to zagłębianie się w mroczną duszę mordercy oraz gra prowadzona ze śledczymi i Maksem.

Debiut Piotra Kuźniaka to historia o palącej potrzebie zemsty, życiowych traumach i wychodzących na powierzchnię demonach przeszłości. Lekko rozczarowuje zakończenie – jakby pisane na chybcika, pod dużym wpływem improwizacji (szczególnie to nawiązanie do wydarzeń sprzed lat). Napięcie, dynamika, zwroty akcji, nieprzewidywalność fabuły i niebanalny pomysł – całość czyta się naprawdę świetnie! Taki debiut wydany w pierwszym kwartale dobrze rokuje.

P.S Mam wrażenie, że jeszcze spotkamy się z Aną, Sztielem, Geru i Młodym.