Patrol zmroku recenzja

Kto by pomyślał - natrafiłam na serię, gdzie każda część jest lepsza od poprzedniej. "Patrol Zmroku" osiągnął już chyba apogeum wydarzeń rozgrywanych w Moskwie i na pewno "Ostatni Patrol" będzie miał ciężki orzech do zgryzienia - przebić część trzecią, która trzymała w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.
Po wydarzeniach z pazurem Fafnira i Zwierciadłem, czas na prawdziwy rarytas wśród artefaktów Innych - księgę Fuaran, która (w założeniu) potrafiłaby każdego człowieka zamienić w Ciemnego lub Jasnego. Czy istnieje naprawdę? Tym razem Anton Gorodecki ma pełne ręce roboty - od tajemniczego listu z pogróżkami, wysłanego na adres obydwu Patroli, co ciekawsze, na czele z Inkwizycją, której dane do wysyłki zna tylko ona sama i garstka wtajemniczonych, poprzez z pozoru zwykłą czarownicę mieszkającą w środku lasu, aż do starcia ze swoim dawnym przyjacielem, a teraz - Wyższym Wampirem, Konstantym Sauszkinem. W tej rozgrywce Gorodecki będzie musiał dużo stracić, aby równie dużo zyskać. Będzie wybierał między koniecznością popełnienia czynu koniecznego, a swoimi uczuciami. Znów losy świata spoczną w jego rękach. Na pozór - marnych rękach Jasnego z drugim poziomem siły.

Jak to bywa w życiu, Inkwizycja i Patrole znów łącza swoje siły w bitwie o miliony istnień i przewagę. Kto wygra tym razem?

Nic w tym tomie nie będzie ani czarne, ani białe - w nieuchwytnych, krótkich momentach Jaśni będą Ciemnymi, a Ciemni Jasnymi. Bo w życiu nic nigdy nie jest jednego koloru. Oczarowały mnie kolejne błyskotliwe dialogi między Antonem i Heserem, Antonem i Swietłaną i, a może przede wszystkim, między Antonem i Łasem. Łukjanienko wykreował nowego bohatera wydarzeń, w którym od początku się zakochałam. Jest nieokrzesany, oryginalny, dowcipny, wyzwolony, robi to co lubi i na co ma ochotę, nikogo nie krzywdzi, ma zdrowe poglądy na życie i w tym wszystkim jest tajemniczy i może się wydawać... że nawet trochę zagubiony. Ucieszyło mnie, że Łukjanienko pozwolił mu zaistnieć na dłużej ;)

"-Moim zdaniem, ta piosenka wykpiwa złe zachowania.
- Ale problem w tym, że wiele osób tego nie rozumie. Myślą, że to na poważnie.
- Tak pomyślą tylko głupcy.
-Ale głupców na tym świecie jest przeważającą większość."

Po raz pierwszy podczas czytania tej serii popłakałam się na koniec. Łukjanienko nie szczędzi swoich bohaterów i zabija jednego po drugim. Ale książka nie traci przez to na wartości. A może i wręcz przeciwnie.

"Niebo nie jest dla nas.
Nie potrafimy latać.
Jedyne, co możemy zrobić, to postarać się nie spaść."

Ocena chyba jest jednoznaczna, ale jak napiszę, to ktoś pomyśli, że mi już zupełnie odbiło. No cóż, ja nic na to nie poradzę. Sześć.