Immunitet recenzja

Kolejna część cyklu o Joannie Chyłce i Kordianie Oryńskim za mną. Kto jeszcze nie zaprzyjaźnił się z prozą Remigiusza Mroza, odsyłam do pierwszego tomu pt.: Kasacja. Cykl ten należy czytać w określonej kolejności.

Przypomnijmy.

Joanna Chyłka to prawniczka, która ma za sobą bardzo trudne dzieciństwo. Zapewne to rzutuje na jej codzienne życie, które obfituje w alkohol, nieustabilizowane stosunki z mężczyznami i nienawiść do swojego ojca. Pracując w kancelarii Żelazny & McVay, podejmuje się wielu trudnych spraw, które wydają się od razu z góry przegrane.

Konrad Oryński, nazywany przez Chyłkę Zordonem, jest całkowitym przeciwieństwem prawniczki. Jest aplikantem w tej samej kancelarii, powoli budując swój wizerunek.

To krótkie charakterystyki głównych bohaterów powieści. Czym zajmują się w części czwartej?

"Sędzia Trybunału Konstytucyjnego nie może być, bez uprzedniej zgody Trybunału Konstytucyjnego, pociągnięty do odpowiedzialności karnej ani pozbawiony wolności" - Art. 196 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.

Joanna Chyłka nadal walczy ze swoimi problemami alkoholowymi. Już na wstępie nieprzytomna ląduje w szpitalu. Tam odwiedza ją dawny znajomy Sebastian Sendal, najmłodszy w historii Trybunału Konstytucyjnego, sędzia. Ten prosi prawniczkę, by wzięła go w obronę, ponieważ został oskarżony o pewne morderstwo, które miało miejsce kilka lat wcześniej. Sprawa o tyle jest głośna, bo sędzia został już publicznie osądzony przez media, a prokuratura zabiega o uchylenie jego immunitetu.

Co takiego "uczynił" Sendal, że stoi na straconej pozycji? Czy jak zwykle polityka i jej czarne strony będą mieć znaczenie w ostatecznym rozrachunku? Czy najmłodszy sędzia trybunału jest winny śmierci Marcina Frankiewicza, który został zamordowany w Krakowie? Kto podkłada CHyłce czarne róże z groźbami, by nie zabierała się za sprawę Frankiewicza? Czy są inne okoliczności związane z morderstwem?

Czwarty tom cyklu nie zachwycił mnie jak trzy poprzednie. Po części dlatego, że nie ma tutaj mojego ulubieńca Piotra Langera, który dodawał kolorytu poprzednim tomom. Czy jestem rozczarowany? Trochę. Mimo że powieść jak zwykle napisana sprawnie i czyta się na jednym wdechu, tego mi w niej zabrakło. Liczę, że kolejny tom będzie zdecydowanie lepszy.