Współlokatorzy recenzja

Bardzo rzadko zdarza mi się sięgać po obyczajowe książki a po romanse jeszcze rzadziej. Jednak w przypadku "Współlokatorów" urzekła mnie fabuła, a także promocja ze strony Wydawnictwa Albatros. Oraz... kolory! Mam kolokwialnie mówiąc fisia na punkcie miętowych barw. Ale wracając do książki! Podchodziłam do niej z lekkim dystansem ale sporym zaciekawieniem... i nie zawiodłam się! Postacie Tiffy i Leona są nieco ekscentryczne ale dzięki temu bardzo realne. Książka jest pełna empatii, nienachalny wątek romantyczny to coś nowego w takiej literaturze i był dużym plusem. Wszystko rozwijało się naturalnie, bez wulgarności. W końcu... bohaterowie ze sobą mieszkają ale się nie znają! Autorka napisała pełne humoru, krótkie rozdziały, prostym i przystępnym językiem; przez co przez książkę się po prostu płynie. Poruszono w niej także wątek prześladowania, zależności emocjonalnej i manipulacji prowadzących do stresu pourazowego. Książka może stanowić element terapii jak i otworzyć oczy na tak istotne problemy. Fabuła osadzona jest w Anglii i na kartach czuć ten typowy, angielski klimat, o którym uwielbiam czytać. Cieszę się, że kupiłam tę książkę na WTK i wreszcie po nią sięgnęłam. Polecam Wam ją z czystym sumieniem. To kilka godzin spędzonych z uśmiechem na ustach i radością w sercu.