Niewidzialny recenzja

Nie pała­łam nigdy spe­cjal­nie sym­pa­tią do powie­ści kry­mi­nal­nych, mało tego — wyda­wało mi się, że są one rów­nie “war­to­ściowe”, jak na przy­kład jeden z głów­nych seriali gosz­czą­cych w wie­czor­nym pro­gra­mie TVN-u… Jed­no­cze­śnie intry­gują mnie tytuły nada­wane róż­nym książ­kom, albo ich auto­rom — „świa­towy best­sel­ler”, „pisarz stu­le­cia” (do dzi­siaj nie potra­fię zro­zu­mieć feno­menu Coelho), w związku z czym naj­czę­ściej dążę do samo­dziel­nego zapo­zna­nia się z owymi „cudami” i okre­śle­nia wła­snego sto­sunku do nich.

Tak było rów­nież tym razem - Nie­wi­dzialny, okre­ślany świa­to­wym best­sel­le­rem, szczy­cący się zawrotną liczbą sprze­da­nych egzem­pla­rzy, będący w dodatku powie­ścią kry­mi­nalną, dziw­nym tra­fem wzbu­dził moją cie­ka­wość. Szcze­rze mówiąc / pisząc (?), nie spo­dzie­wa­łam się po nim nad­zwy­czaj­nych wra­żeń, ale jak się jed­nak oka­zuje — myli­łam się.

Przejdę więc do fabuły, a wła­ści­wie jej krót­kiego zarysu:

Gotlan­dia, jawiąca się, jako miej­sce ciche i spo­kojne, ide­alne dla ludzi ucie­ka­ją­cych przed hała­sem i zgieł­kiem dużych miast, z miesz­kań­cami żyją­cymi według sobie tylko zna­nego rytmu — iście sie­lan­kowy obraz. Nagle BUM! Cudowny spo­kój burzy zabój­stwo mło­dych kobiet — jed­nej, dru­giej i następ­nej. Wydaje się, że oprócz jed­nego mor­dercy, nie łączy ich zbyt wiele — do czasu..

Jak się dowie­dzia­łam, Nie­wi­dzialny to pierw­sza z serii ksią­żek, któ­rych głów­nymi boha­te­rami są:

Anders Knu­tas — komi­sarz poli­cji w Visby, który z racji swo­jego 30-letniego stażu na tym sta­no­wi­sku, wyda­wał mi się momen­tami nieco zgorzk­niały i zmę­czony życiem i pracą, mimo wszystko posia­da­jący jed­nak nie­złe umie­jęt­no­ści ana­li­tycz­nego myśle­nia i zarzą­dza­nia zespołem

Karin Jacobs­son — wierna towa­rzyszka zawo­dowa Knu­tasa, jak się wydaje — kon­cen­tru­jąca swoje życie wyłącz­nie na pracy

Johan Berg — dzien­ni­karz Szwedz­kiej Tele­wi­zji, spra­wia­jący wra­że­nie nie­po­praw­nego kobie­cia­rza, który jed­nak w końcu oddaje swoje serce kolej­nej z głów­nych boha­te­rek, nauczy­cielce, mężatce i matce — Emmie Winarve

W powie­ści Mari Jung­stedt podo­bało mi się bar­dzo połą­cze­nie wątku kry­mi­nal­nego i odro­binę miło­snego, uzu­peł­nia­nego ponadto stop­nio­wym przed­sta­wia­niem punktu widze­nia sprawcy zamie­sza­nia — mor­dercy oraz nie­jako jego por­tretu psy­cho­lo­gicz­nego. Przy­po­mi­nało to momen­tami spo­sób, w jaki Fio­dor Dosto­jew­ski w książce Zbrod­nia i kara, opi­sy­wał obraz psy­chiki głów­nego boha­tera (cho­ciaż oczy­wi­ście podo­bień­stwa obu powie­ści raczej na tym się kończą).

Sama forma książki — mię­dzy innymi czcionka przy­ja­zna dla oczu oraz krót­kie, nie­zwy­kle wcią­ga­jące „roz­działy”, opi­su­jące naprze­mien­nie losy róż­nych osób spra­wiają, że mimo sto­sun­kowo spo­rej obję­to­ści, książkę czyta się szybko i cią­gle chce się wię­cej i więcej.

Jedy­nym aspek­tem, do któ­rego mia­ła­bym małe „ale”, jest opis, znaj­du­jący się na tyl­nej okładce książki, a dokład­niej fragment:

(…) Podej­rze­nie pada na jej męża, ponie­waż poprzed­niego wie­czora widziano, jak doszło mię­dzy nimi do burz­li­wej kłótni

Jak wynika z powie­ści — był on raczej jej nie­do­szłym mężem. Jest to to jed­nak chyba mało zna­cząca pomyłka, która ponadto nie jest dzie­łem autorki.

Pod­su­mo­wu­jąc, wydaje mi się, że autorka w swo­jej książce osią­gnęła swój cel — opi­su­jąc kolejne mor­der­stwa, przed­sta­wia­jąc przy tym odczu­cia ofiar, wpro­wa­dza czy­tel­nika jed­no­cze­śnie w napię­cie i cie­ka­wość. Cie­ka­wość, która nie daje spo­koju i każe czy­tać dalej — choćby nie wiem, co działo się obok.

Muszę przy­znać, że czy­ta­jąc kilka razy książkę Nie­wi­dzialny gdzieś w parku na ławce, momen­tami odry­wa­łam się od lek­tury, roz­glą­da­jąc się dookoła w poszu­ki­wa­niu podej­rza­nych osób, nagle spo­strze­ga­jąc, że jestem sama, w pobliżu nie dostrze­gam nikogo, ale w krza­kach znaj­du­ją­cych się może metr od ławki, na któ­rej sie­dzę, coś się poru­sza. Nie­sa­mo­wite, jak wspa­niała jest ludzka wyobraź­nia — ale chyba o to tutaj chodzi.

Na zakoń­cze­nie dzi­siej­szego wpisu, wrócę jesz­cze do opisu znaj­du­ją­cego się na końcu książki, gdyż muszę się zgo­dzić z wypo­wie­dzią, która ją koń­czy, a mianowicie:

Po chwili wydaje ci się, że wiesz już wszystko, aby roz­wi­kłać zagadkę. Nic z tego! Jung­stedt potrafi w mistrzow­ski spo­sób zbić czy­tel­nika z tropu

A ja? Zachę­cona pierw­szą czę­ścią serii, „poły­kam” już kolejną.

Książkę mogłam prze­czy­tać dzięki uprzej­mo­ści wydaw­nic­twa Bel­lona.