Jeden za drugim recenzja

Czy można wymyślać i opisywać najokrutniejsze zbrodnie, jakie mogą się zrodzić w ludzkiej wyobraźni, a zarazem nudzić? Chris Carter to potrafi. Stworzył powieść, w której szaleniec morduje, a policja może się temu jedynie bezradnie przyglądać. Dopiero pewnej bezsennej nocy detektyw Hunter (nazwisko zapewne nieprzypadkowe) doznaje olśnienia i rozwiązuje zagadkę.

Jakiś mężczyzna urządza egzekucje porwanych osób i transmituje je przez internet. Kontaktuje się przy tym telefonicznie z Hunterem i jego partnerem Garcią, ale namierzenie go jest niemożliwe, ponieważ stosuje genialne tricki zapewniające mu anonimowość i de facto status ducha. Począwszy od drugiej ofiary umożliwia oglądającym – o których liczebność zadbał uprzednio, zapowiadając transmisję w mediach społecznościowych – głosowanie. I ludzie głosują, wybierając sposób, w jaki śmierć zostanie zadana.

W pewnym sensie ta powieść jest i o tym. Ostatniej egzekucji towarzyszy głosowanie „uwolnić” lub „zabić” – i okazuje się, że zwolenników obejrzenia czyjejś śmierci w męczarniach jest pod dostatkiem. Taki jest nasz współczesny świat i przypuszczam, że w Polsce mogłoby to wyglądać całkiem podobnie.

Ale oprócz kolejnych zbrodni nic specjalnego się nie dzieje. Policjanci i FBI są bezradni, a nic nie wskazuje na to, by ofiary coś ze sobą łączyło. Dopiero geniusz Huntera i pewne tragiczne zdarzenie sprzed niezbyt długiego czasu pozwalają ustalić, kto stoi za morderstwami i dlaczego je popełnia.

Dość irytująca jest relacja Hunter – Garcia. Ten drugi jest po prostu głupszy i w gruncie rzeczy mało użyteczny. Hunter działa jak robot, analizując wszystko jak świetnie zaprogramowany komputer, nie śpiąc po nocach, nie mając żadnego życia prywatnego i poświęcając się wyłącznie pracy. Garcia dla odmiany ma żonę, poza którą świata nie widzi, ale i dość ograniczone zdolności dedukcji, toteż służy do zadawania Hunterowi pytań typu „dlaczego?”, „kto?” lub „kiedy?”. Hunter mógłby mieć bardziej inteligentnego partnera, jak sądzę.

Niezbyt porywającą akcję powieści rekompensuje mistrzowskie zakończenie. Wydaje się, że zabójca ma wszystkie atuty w ręku, a Hunter nie ma z nim żadnych szans. Czytelnik nie spodziewa się, co stanie się w ostatniej sekundzie, gdy czas mija. Dla samego zakończenia jednak warto to przeczytać. Ja miałem okazję słuchać audiobooka w interpretacji Adama Baumana – całkiem udanej.