Recenzja książki Obietnica Łucji

„Obietnicę Łucji”, debiutancką powieść Doroty Gąsiorowskiej, pochłania się w jeden wieczór i to wcale nie ze względu na niewielką liczbę stron, ale dzięki niezwykle wciągającej historii i przezroczystemu stylowi, który nie stara się nadmiernie skupić na sobie uwagi. Dzięki temu czytelnik może bardziej wczuć się w losy bohaterów, ich myśli, uczucia.

Główną postacią jest tytułowa Łucja – kobieta sukcesu, właścicielka biura podróży w stolicy; w pewnym momencie decyduje się ona uciec od dotychczasowego życia, które nie dawało jej prawdziwego szczęścia. Wyjeżdża z miasta na wieś – do Różanego Gaju, podejmuje pracę w tamtejszej szkole jako nauczycielka historii, a poznając nowe miejsce i nowych ludzi – zaczyna też lepiej poznawać siebie samą.

Motyw kobiety nagle postanawiającej zmienić swoje życie nie jest oczywiście niczym nowym, ale to nie urok nowości jest prawdziwym walorem tej opowieści, lecz jej nastrojowość, delikatny dramatyzm, a przede wszystkim optymizm, którym autorka chyba pragnęła zarazić swoich czytelników. Przekaz jest dość jasny: rozpamiętywanie przeszłości nie przynosi niczego dobrego, udawanie, że jej nie było – również; trzeba rozliczyć się z demonami i szukać prawdziwego szczęścia.

Myślę, że wiele osób mogło kiedyś lub nadal może powiedzieć o sobie to samo, co Łucja: „Szczęście na pokaz, szczęście dla kogoś, szczęście za coś. Zaledwie namiastka, złudzenie, marne okruchy rzucone głodnemu dla zaspokojenia własnego sumienia. Łucja uświadomiła sobie, że zawsze zadowalała się takimi resztkami, marnymi odpadkami, bo właśnie tak pojmowała szczęście, inaczej nie potrafiła”*. Powieść Doroty Gąsiorowskiej pokazuje, że to się da zmienić, a prawdziwa radość jest osiągalna, ale nie można żyć wbrew sobie, wbrew swoim potrzebom i pragnieniom.

Uważam za godne podziwu, że każdy wątek łączy się tu z innymi w sposób niewymuszony, nie ma nic zbędnego, na przykład historia pałacu i Lukrecji stanowi idealne symboliczne dopełnienie całości. Dzięki tym wszystkim zaletom nawet zbyt cukierkowe i zanadto sentymentalne momenty zbytnio nie rażą.

Z całą odpowiedzialnością mogę polecić „Obietnicę Łucji” wszystkim kobietom (bo jest to jednak powieść przede wszystkim dla pań) – każda znajdzie coś dla siebie, poza pięknym przekazem są w niej bowiem wzruszające rozmowy, malownicze opisy przyrody oraz wątki romantyczne, a nawet, bardzo łagodnie wyrażone, feministyczne.