Recenzja książki Dziewczyna, która klaszcze

Adam dziedziczy dom po matce, której nigdy nie poznał. Razem ze swoim kumplem Witkiem jedzie na drugi koniec Polski, by obejrzeć majątek. Ich docelowe miejsce nie zachęca ani wyglądem, ani atmosferą. Wioska wydaje się być wymarła i tylko w zatęchłej melinie można spotkać mieszkańców tej "uroczej" wsi. Mężczyźni zamierzają szybko opuścić to dziwne otoczenie, ale sprawy bardzo szybko się komplikują...


"Dziewczyna, która klaszcze" to debiut Tomasza Kozioła w literaturze z dreszczykiem. Ale co to był za debiut! Książka od pierwszych stron trzyma nas w rosnącym napięciu, by finałowo odebrać czytelnikom dech w piersiach. Wszystko z pozoru przypadkowe okazuje się być zamierzoną intrygą zaplanowaną od samego początku.

Zdawać, by się mogło, że motyw przewodni fabuły jest oklepany. Jednakże autor dodaje od siebie wiele ciekawych urozmaiceń i zwrotów akcji. Praktycznie do samego końca nie możemy być pewni, o co tak naprawdę chodzi i jak się to wszystko potoczy. Każdy rozdział kończy się tak, że musimy rozpocząć kolejny, a pióro autora jest proste, pozbawione barwnych opisów- odpowiada mi to w odbiorze książki jako horror.

Bardzo interesującym bohaterem wydał mi się Witek. Wieczny śmieszek w kryzysowych momentach przejmował ster i opiekował się Adamem. To on jako jedyny dążył do rozwiązania zagadki i chciał pomóc mieszkańcom wioski. Bardzo mocno mu kibicowałam i przez całą lekturę zachodziłam w głowę, jako to rolę ma do odegrania.

Adam także był ciekawie przedstawiony. Autor książki bardzo dokładnie przedstawił etapy, kiedy to mężczyzna popadał w szaleństwo. Bardzo często nie mogłam odróżnić, co wydarzyło się naprawdę, a co nie. I zawsze byłam zaskoczona, kiedy prawda wychodziła na jaw.

W ten sposób dwójka mężczyzn stworzyła uzupełniający się duet, a przez to wydawał się być taki prawdziwy i naturalny. Każdy z nas zna takiego Witka i Adama.

Nie polecam czytać tej książki w późnych godzinach nocnych. Przez kolejne dwie noce śniła mi się dziewczyna, która klaszcze. I chyba już nigdy nie będę klaskać. Nawet w tym momencie wzdrygam się na myśl o tym.