Czarne okręty recenzja

Maciej Słomczyński vel Joe Alex vel Kazimierz Kwaśniewski to był gość. Tłumacz, pisarz, scenarzysta człowiek orkiestra, człowiek z ciekawą historią i wreszcie człowiek, który jako pisarz, o czym do niedawna nie wiedziałem, nie ograniczał się tylko do pisania takich sobie kryminałów, ale i potrafił spłodzić całkiem dobrą serię historyczną dla młodzieży (i dorosłych chyba też, bo mnie wciągnęło jak chodzenie po bagnach)
 
 Czarne Okręty to cykl powieści historycznych opowiadających o perypetiach młodego Trojańczyka zwanego Białowłosym, rybaka, który w wyniku wielu niefortunnych zbiegów okoliczności i jednego sztormu, trafia jako niewolnik do Egiptu, gdzie ma zostać złożony w ofierze okrutnemu bogu jeziora. Oczywiście ucieka, wcześniej zabijając bóstwo uosobione przez wielkiego krokodyla. Oczywiście jest to przyczynek do dalszych przygód w poszukiwaniu drogi do domu. 
 
 Panie Alex Gdzie pan był przez całe moje życie? Żartuję. Znałem kryminały Joe Alexa, ale nie darzyłem ich jakąś przesadną estymą i za wyjątkiem warstwy językowej, bo autor ma bardzo dobry warsztat, nie pozostawały na dłużej w pamięci. Jeśli chodzi o Czarne Okręty jest inaczej i bardzo żałuję, że nie trafiłem na tą serię gdy miałem 13 - 14 lat, bo podejrzewam, że pochłonąłbym ją z wypiekami na twarzy. W mojej opinii Alex jako pisarz powieści historycznych nie specjalnie ustępuje na przykład Bernardowi Cornwellowi (temu od Wikingów i Kapitana Sharpa) i z tego co się orientuję pod względem merytoryki jest nieźle. 
 
 Warto dodać, że książka jest niebywale krwawa. Trup ściele się gęsto, a do tego nikt tu się z nikim nie patyczkuje - zdrada goni zdradę, morderstwo goni morderstwo, niewolnicy niczym bydło, przechodzą z rąk do rąk, a sam Słomczyński pisze niezwykle zajmująco, obrazowo maluje słowem kolejne sceny i rzuca Białowłosego w wir coraz to niebezpieczniejszych przygód więc jeśli lubicie powieść historyczną i niekoniecznie musicie być nastolatkami, to serdecznie polecam Joe Alexa i jego Czarne Okręty.