Opera na trzy śmierci recenzja

Jestem warszawianką i jestem z tego dumna. To miasto moich dziadków i rodziców, które po wojnie odrodziło się jak feniks z popiołów dzięki niewyobrażalnej determinacji mieszkańców stolicy, ich ciężkiej pracy i wiary, że Warszawa znowu będzie wielka.
W rodzinnym albumie zdjęcia budzącej się do życia stolicy są jedna z cenniejszych pamiątek. Morze gruzów a na ich tle mieszkańcy cegła po cegle budujący swoje miasto od nowa, w tym moja babcia w męskich obszernych spodniach i uroczej chustce na głowie. Pełna entuzjazmu, z uśmiechem od ucha do ucha, która wierzy w lepsze jutro.
Bo po wojnie ta wiara była niezbędna aby znaleźć w sobie siłę do walki o każdy kolejny dzień. Szukano radości i piękna wszędzie gdzie się dało. Jej źródłem była też muzyka. Koncerty radiowe przed odbiornikami gromadziły tłumy, prowizoryczne sale koncertowe zapełniały się spragnionymi rozrywki i wzruszeń słuchaczami a popularne szlagiery uliczne przeplatały się z operowymi ariami. Wśród zgliszcz było słychać śpiew, który niósł nadzieję.

"Opera na trzy śmierci" Sylwii Stano to opowieść o powojennej Warszawie i jej mieszkańcach, którzy mimo traum i trudnych doświadczeń starają się wrócić do normalnego życia. Gustawa Starewicz, świetnie zapowiadająca się przed wojna śpiewaczka operowa nie porzuciła marzeń o karierze na scenie. W skrytości duszy widzi się w blasku reflektorów, choć rzeczywistość nie pozostawia jej złudzeń iż wojna przekreśliła jej plany. Nie zadawala się jednak rolą asystentki profesorki na uczelni muzycznej i wykorzystuje szansę którą podsuwa jej los: jedzie z serią koncertów do Puszczy Białowieskiej zastępując na scenie zmarła w tragicznych okolicznościach przedwojenną diwę. W mrocznych ostępach ma szansę aby realizować swoje marzenia i przepracować wojenne traumy. Śmierć jednak zdaje się kroczyć krok w krok za bohaterką. Kiedy w trakcie przedstawienia ginie kolejna dziewczyna Gusta zaczyna się bać i o swoje życie. Jest gotowa sama rozwiązać tę zagadkę bo czuje, że śmierć nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.

Książka ta zauroczyła mnie swym klimatem. Przewracając kolejne strony czułam się jakbym oglądała album ze zdjęciami mojej babci. Warszawa w tej książce to dumne miasto podnoszące się z ruin, gdzie mieszkańcy poturbowani przez wojnę mimo biedy i niedostatku są zdeterminowani by zawalczyć o swoje szczęście.
Nie patrzę na tę książkę jako na kryminał, bo zagadka śmierci trzech śpiewaczek nie jest jakoś wybitnie skonstruowana. Nie ona jest tu jednak najważniejsza. To opowieść o niezwykłym mieście i jego mieszkańcach. I tak radzę podejść do lektury tej książki.