M jak morderca. Karol Kot - wampir z Krakowa recenzja

Przedstawia Semczuk w swoim kolejnym reportażu kryminalnym z czasów PRL-u głośną sprawę Karola Kota, wampira z Krakowa, grasującego w połowie lat 60., któremu po zabijaniu zdarzało się pić krew ofiar. Przy okazji dostajemy rzetelny opis rzeczywistości PRL-owskiej, wykonał Semczuk dużą pracę, mimo że nie udostępniono mu wszystkich archiwów, a wielu świadków tamtych zdarzeń już nie żyje, tak że trochę luk w jego opowieści jest.

Przedstawia autor szczegółowy opis dosyć chaotycznego śledztwa w sprawie morderstw kobiet i dzieci w Krakowie, które doprowadziło do aresztowania Kota. Śledczy na przykład wiele uwagi poświęcili zeznaniom 11-letniego chłopca, który przez wiele dni konfabulował. Charakterystyczne, że nikt nie pomyślał o włączeniu w przesłuchania psychologa, by zweryfikował prawdziwość zeznań dziecka. No ale czasy były wtedy inne.

Dla mnie najciekawsze w książce były rozważania o osobowości oskarżonego, 20-letniego chłopaka, który nie mógł oprzeć się żądzy zabijania, nie robił tego dla seksu czy pieniędzy, po prostu czuł przemożną potrzebę krwi i przemocy, z pewnością był psychopatą, ale czy zdrowym psychicznie? Na ten temat rozgorzała gorąca dyskusja pomiędzy badającymi go psychiatrami. Jedni twierdzili, że tak, inni, że nie. Co ciekawe wielu uczestników procesu w tym sędzia, który skazał Kota na śmierć, twierdziło potem, że oskarżony był niewątpliwie chory psychicznie, ale sam sędzia stwierdził, że w ówczesnych warunkach nie mógł wydać innego wyroku. Bo był jeden bardzo ważny czynnik: opinia publiczna, która wywierała olbrzymi nacisk na sąd, żądając powieszenia: krew za krew. Ludzie pisali setki listów z żądaniem kary śmierci, domagając się wręcz linczu na zbrodniarzu. Bo kochane dziatki, w PRL-u też była opinia publiczna, i z jej zdaniem trzeba było się liczyć, o ile nie chodziło o tematy polityczne. Pada w książce twierdzenie, że obecnie Kot uznany by został za niepoczytalnego i trafił do zamkniętego zakładu psychiatrycznego, pewnie tak, bo czasy mamy inne.

Osobnym tematem, kompletnie pominiętym przez Semczuka, są możliwe naciski władzy partyjnej na orzeczenie kary śmierci. Takie udokumentowane naciski były w innym sławnym procesie z tych lat, tzw. aferze mięsnej: szef partii, Gomułka chciał skazania głównego oskarżonego na karę śmierci i go stracono... O naciskach władzy w sprawie Kota nic Semczuk nie pisze, ale to nie znaczy, że ich nie było...

Ciekawy to w sumie reportaż, pełen listów i dokumentów z epoki, dających lepszy wgląd w ówczesne czasy.