Droga bogów recenzja

Hej
Czytasz wstęp w nowej książce czy pomijasz i lecisz do fabuły? Zdarzyło Ci się czytać książkę, do której wstęp napisał ktoś inny niż sam autor? Ja w młodości zawsze pomijałam, teraz lubię rzucić okiem, co tam autor chce mi przekazać zanim poznam całą historię. W przypadku "Drogi bogów" Krystiana Gadomskiego, wydanej nakładem Wydawnictwa BookEdit zaskoczył mnie wstęp napisany przez jego rodziców. Nie dawało mi to spokoju, w końcu postanowiłam sprawdzić czemu to rodzice napisali mu wstęp do powieści. Kiedy dowiedziałam się, że autor zmarł w młodym wieku zrobiło mi się bardzo przykro. Cieszę się, że jego rodzice znaleźli sposób na uczczenie jego pamięci wydając jego książki.

"Droga bogów" jest ciekawą pozycją, mimo że to fantastyka i mitologia, odbiega od tego co czytam na co dzień. Jest to historia chłopaka, którego anioł stróż przeniósł setki lat wstecz i umożliwił wędrówkę przez dzieje i czasy, w nieśmiertelnym ciele, które nie odczuwa bólu. Aaron spotyka Mokosz i Welesa, uczy się na wołchwa, aż po pewnej klęsce wyrusza do Azji, gdzie spotyka Inari i staje się kitsune. Od tej pory może poruszać się w postaci swojej, lisiej lub kobiecej. W swoich wędrówkach dociera też na północ, gdzie spotyka Lokiego i Sygin. Główną misją wędrowca jest uchronienie bogów przed zapomnieniem i dbanie o dobrą pamięć o nich oraz ochrona ludzi przed biesami. Aaron sam siebie określa jako pechowca, jest też trochę takim sympatycznym fajtłapą. Cały czas opowiada o potrzebie niesienia pomocy i jednocześnie strachu przed nieumyślnym niszczeniu wszystkiego na około. To taka trochę wędrówka po literach w głąb siebie, bo w zasadzie każdy człowiek ma predyspozycje do bycia dobrym. Mimo misz-maszu mitologiczno- kulturowego historia nie jest przeładowana. Każda przygoda ma swój początek i prowadzi do kolejnej i za każdym razem z ciekawością śledziłam przygody bohatera w kolejnym stuleciu czy kolejnej kulturze. Plusem jest tu lekkość pióra autora, gdyż książka to w zasadzie zapis jego przygód i jest tu bardzo mało dialogów, dużo więcej samej narracji, a jednak czyta się ją łatwo, szybko i z zainteresowaniem.