Kolor Magii recenzja

- Czytałaś Pratchetta? - zapytała moja koleżanka, kiedy ucięłyśmy sobie pogawędkę na temat książek. - Słyszałam o nim, kilkoro znajomych zachwycało się jego powieściami ale ja nie lubię fantastyki - odparłam. - To nie jest typowa fantastyka - usłyszałam. "Próba nie strzelba", pomyślałam. Zdecydowałam się sięgnąć po pierwszą książkę z cyklu "Świat Dysku". Autor "Koloru magii" urodził się w 1948 r. w Beaconsfield w Anglii. Swoje pierwsze opowiadanie opublikował w szkolnej gazetce w wieku 13 lat. Po opuszczeniu szkoły przez pewien okres pracował jako dziennikarz a następnie rzecznik prasowy. W 1987 r. zrezygnował z pracy i w całości poświęcił się pisarstwu. Omawiana przeze mnie książka po raz pierwszy została wydana w 1983 r. i stała się początkiem całej serii, która obecnie liczy kilkadziesiąt tytułów. Pierwsze strony powieści wywarły na mnie negatywne wrażenie. Imiona i nazwy miejsc kojarzyły mi się z fantastyką, za którą nie przepadam. Postanowiłam jednak czytać dalej. Głupio byłoby odpowiedzieć koleżance, że książka była tak beznadziejna, że przerwałam jej czytanie po kilku stronach. I całe szczęście, że nie poddałam się tak szybko! Po początkowym zniechęceniu nastąpił przełom i fabuła wciągnęła mnie na dobre. Od czasu do czasu słychać było w domu mój śmiech podczas czytania. Działo się tak dzięki wszechobecnemu w powieści humorowi i specyficznemu stylowi pisania autora. Wydaje mi się, że gdyby ta historia była opowiedziana w inny sposób, nie przeczytałabym książki do końca. Głównymi bohaterami powieści są nieco gamoniowaty i tchórzliwy mag Rincewind, mieszkaniec miasta Ankh-Morpork oraz znajdujący się pod jego opieką Dwukwiat, turysta z Imperium Agatejskiego znajdującego się na drugim końcu świata. Dwukwiat realizuje w ten sposób marzenie swojego życia, na które latami odkładał pieniądze. Podróżuje w towarzystwie kufra. Dokładnie tak, w towarzystwie, gdyż nie jest to zwykły drewniany kufer. Bagaż porusza się na nóżkach, posiada również język i zęby, których nie waha się użyć, kiedy wymaga tego sytuacja. Z czasem pojawiają się też inne postacie, m.in. MOJA ULUBIONA, PRZY WYPOWIEDZIACH KTÓREJ ŚMIAŁAM SIĘ NAJGŁOŚNIEJ. Kto czytał, ten wie, kogo mam na myśli (i że użycie capslocka nie było przypadkowe), kto nie... niech sięgnie po "Kolor Magii". Cieszę się, że miałam okazję przeczytać tę pozycję. Na pewno nie będę w stanie zapoznać się ze wszystkimi książkami Pratchetta, choćby dlatego, że jest ich od groma a jest też multum innych interesujących mnie tytułów. Od czasu do czasu sięgnę jednak po jedną, czy dwie powieści z cyklu "Świat Dysku" i z pewnością będę się wtedy dobrze bawić. Terry Pratchett, "Kolor magii", tłumaczenie: Piotr W. Cholewa, Prószyński i S-ka, Warszawa 2005