Wspólnik. Królewski poker recenzja

Współpraca reklamowa @wydawnictwo_amare

"Wspólnik. Królewski poker" to trzecia i zarazem ostatnia odsłona serii "Wspólnik" autorstwa A.S. Sivar. Jeżeli chodzi o poprzednie części to chociaż pierwszy tom nieco mnie rozczarował, drugi tom zaskoczył mnie kierunkiem, w jakim autorka postanowiła poprowadzić swoją historię, dlatego byłam bardzo ciekawa, jak zakończy się historia Oktawii i Aleksandra. Czy ostatnia część okazała się tą najlepszą, czy jednak najgorszą z całej serii? Już spieszę z wyjaśnieniem!

Muszę przyznać, że na samym początku miałam dość dużą zagwozdkę, ponieważ pierwszy rozdział jest bezpośrednią kontynuacją tego, co wydarzyło się na końcu "Odkrycia kart", a że czytałam tę część prawie rok temu, potrzebowałam chwili, aby pewne informacje wskoczyły na odpowiednie miejsce w mojej głowie.

Od samego początku było wiadomo, że "Królewski poker" będzie ostatnim tomem historii Oktawii i Aleksandra, więc zupełnie nie zdziwiło mnie, że książka ma ponad 500 stron, ponieważ autorka miała do zamknięcia wiele wątków, które miały swój początek jeszcze w poprzednich tomach. Jednak mimo tego, znalazło się w niej miejsce również na coś nowego, co ostatecznie miało bardzo duży wpływ na to, jaki kształt finalnie będzie miała relacja głównych bohaterów. Oczywiście nie będę zdradzać, o co konkretnie chodzi, aby nie spoilerować i nie psuć przyjemności tym, którzy jeszcze nie mieli okazji czytać tego tomu.

Mogę jednak zagwarantować, że w "Królewskim pokerze" nie zabraknie emocji. Zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Przygotujcie się zatem na prawdziwy rollercoaster, ponieważ wspólne życie Oktawii i Aleksandra nie będzie wypełnione jedynie palącym pożądaniem i obezwładniającą namiętnością. Bohaterowie będą musieli zmierzyć się również z bałaganem, który został spowodowany przeszłością Wierzbickiego. Czy mimo wielu kłód, które zostaną rzucone pod nogi Aleksandra i Oktawii, ich relacja przetrwa? Po odpowiedź na to pytanie odsyłam Was do lektury.

Myślę, że jeżeli miałabym wybierać część, która podobała mi się najbardziej, bez wahania wskazałabym właśnie ten tom. Nawet pomimo faktu, że podczas czytania wielokrotnie miałam ochotę wejść do książki i potrząsnąć głównymi bohaterami, ponieważ zupełnie nie rozumiałam, dlaczego woleli unikać konfrontacji, zamiast wspólnie rozwiązywać większość nawarstwiających się problemu. Ich brak komunikacji między sobą w najistotniejszych sprawach, niesamowicie mnie irytował, co spowodowało, że w trakcie lektury rzuciłam w eter wiele niecenzuralnych słów. Ale jednocześnie właśnie podczas zagłębiania się w ten tom, poczułam w końcu tę iskrę, której brakowało mi, chociażby w pierwszej części.

"Królewski poker" jest doskonałym przykładem tego, że nawet jeżeli początek danej serii, niekoniecznie przypadł komuś do gustu, nie należy od razu skreślać danego autora, ponieważ sięgając po kolejne odsłony danej historii, można się naprawdę miło zaskoczyć.