Siostra Słońca recenzja

Piękna i ciepła opowieść ukazująca historię jednej z sióstr, adoptowanej Elektry. Czarnoskóra piękność, modelka podbijająca świat, będąca w centrum zainteresowania, bogata i trochę zepsuta przez życie. Żyje pełnym sercem, nie stroni od używek i uciech. Patrząc na nią z boku można odnieść wrażenie, że nie ma żadnych najmniejszych powodów do smutku i otacza ją pełnia szczęścia. A tak naprawdę za tą ukrytą maską pozorów, kryje się samotność i ból. Zwątpienie i brak miłości topi w ogromnych ilościach alkoholu i narkotyków. Czy się kiedyś opamięta? Po śmierci ojca niespodziewanie zjawia się u niej jej babka, Stella. Od niej dowiaduje się prawdy o sobie, swojej matce, swoich korzeniach i pochodzeniu. Babcia opowiada niesamowitą historię, niewiarygodną, która nie jedną łzę z nas wyciśnie. Wzrusza i wstrząsa.

Siostra słońca to zaprezentowane dwie niezależne historie, przeplatające się, które łączą się poprzez postacie bohaterów. Elektra opowiada nam swoją burzliwą historię, natomiast w opowieściach jej babki główną bohaterką jest Cecily. Jedna opowieść dzieje się Ameryce, natomiast korzenie drugiej sięgają do Afryki. Dwa bardzo różne kraje, dwie nieprawdopodobne i inne historie. Ale w pewnym punkcie zwrotnym te historie połączą się i dalej będą płynąć wartkim wspólnym nurtem.

Lucinda Riley po raz kolejny nas nie zawiodła. Stanęła na wyżynach twórczości i tam nas również zabrała. Jej nazwiska nie trzeba reklamować, każda opowieść wychodząca spod jej pióra nie jest w stanie zawieść czytelnika. Piękny i trafiający do odbiorcy język, płynąca spokojnie akcja, chociaż niespodziewanych zwrotów wydarzeń nie brakuje. Z każdej opowieści tryska miłości i nadzieja, każda dotyka trudnych problemów, a przez to skłania do refleksji, zabiera nas w życiową wędrówką po zakamarkach ludzkich dusz. Gdzie się skończy twoja przygoda? Nie wiem, wszystko zależy od ciebie.

Siostra słońca to chwytająca za serce subtelna opowieść o miłości i nadziei, o poszukiwaniu swojej tożsamości. Dojście do prawdy staje się celem poszukiwań, próbą odkrycia własnego „ja”. Na drodze spotyka się bariery w postaci alkoholu, narkotyków, bólu i strachu, braku zrozumienia. Niemoc ogarnia bohaterów, niweczy ich poczynania i zamiary. Ale to również obraz ufności i wiary w drugiego człowieka, widzimy, że ludzie potrafią ofiarować i nieść bezinteresowną pomoc drugiemu człowiekowi. Poznajemy wartość przyjaźni i wybaczania, poświęcania się dla dobra innych, często kosztem własnych korzyści i przyjemności. Ale nie brakuje w tej historii również młodzieńczej naiwności i lekkomyślności, krzywd i upokorzeń. Każda historia ma dobre i złe strony, ta również jest tego doskonałym przykładem. Na pewno nie można powiedzieć, że w tej historii wszystko było piękne i kolorowe. Było życiowo, czyli smutek przeplatał się ze łzami. Całkiem jak w życiu. Historia Elektry pokazuje, że ludzie potrafią się zmieniać, dostrzec drugiego człowieka i wyciągnąć do niego pomocną dłoń. Wartości materialne i bycie za wszelką cenę w centrum zainteresowania schodzą na drugi plan, liczy się bezinteresowna pomoc biednym i potrzebującym. Ale do takich decyzji trzeba dojrzeć. To bardzo budujący obraz, ukazujący, jaka w ludziach – pod wpływem określonych wydarzeń – zachodzi metamorfoza, jak się diametralnie zmieniają oraz jak zmienia się hierarchia ich dotychczasowych wartości. Piękne i godne naśladowania, nie każdego dzisiaj stać na takie gesty, ale na pewno są ludzie, którzy chociaż w małym stopniu starają się pomóc innym.

Magiczna i elektryzująca powieść, czytając ją czułam się błogo i nastrojowo. Nawet nie wiem, kiedy dotarłam do końca. Całkowicie się zatraciłam w ten wzruszającej historii. A na koniec popłynęły po moim policzku łzy wzruszenia, radości i spełnienia. Mocna i głęboka w swoim przekazie, jestem pewna, że pozytywnie wpłynie na wiele zagubionych dusz, wskaże im właściwą i jedyną drogę w przyszłość, drogę prawdy i miłości …

Tę powieść warto już teraz przytulić do serca, na pewno znajdzie w nim swoje godne miejsce. Warta grzechu!