Dom przy ulicy Amélie recenzja

"Dom przy ulicy Amelie" to wyjątkowa, bo rozgrywająca się pod czas II wojny światowej historia o miłości. Uwaga ;) Książka wciąga na maksa, trudno jest się od niej oderwać a na koniec przeczołga wasze emocje.

Jeśli chodzi o sam obraz II wojny to moim zdaniem autorka oddała klimat i sedno wojny bardzo dobrze. Bez zbędnego patosu, użalania się, faworyzowania krzywdy jednego z narodów. W swojej opowieści zawarła to co najważniejsze, zwróciła naszą uwagę na śmierć niewinnej ludności cywilnej, na łapanki, masową wywózkę społeczności żydowskiej i nie tylko do obozów na terenie Polski i Niemiec, opowiedziała o francuskim ruchu oporu oraz o zaangażowaniu w wojnę angielskich i amerykańskich lotników. Z tego wszystkiego wyłoniła nam się piękna i emocjonująca opowieść o miłości, nadziei, kruchości życia, odwadze i okrucieństwie .

Autorka tworząc postać Ruby wzorowała się na autentycznej postaci Virginii, amerykanki, która w latach 1943-1944 działała we francuskim ruchu oporu. Jednak losy Virginii potoczyły się zupełnie inaczej niż naszej książkowej bohaterki. Autorka stworzyła bardzo ciekawych bohaterów, przywiązałam się do nich od razu, przez co książka i cała historia stała się dla mnie bardzo osobista i emocjonująca. Pozwala nam dostrzeć piękno miłości zarówno między kobietą a mężczyzną, jaki między matką a jej dzieckiem, docenić odwagę i siłę jaka drzemie niemlaże w każdym z nas oraz w subtelny sposób daje nam do myślenia, uświadamia jak wyglądało piekło na ziemi.

Jeszcze jestem oszołomiona po lekturze tej książki. Ostrzegam co wrażliwsze czytelniczki : pod koniec powieści przyda się wam solidna paczka chusteczek. Nie należę do osób, które ronią łzy zawsze i wszędzie. Tutaj wzruszyłam się , bardzo się wzruszyłam. Poleciało sporo łez.