Zastrzelić, zadźgać i otruć czyli historia morderstwa recenzja

Nie wiem, czy powinnam w ogóle pisać o książce, której przeczytałam zaledwie trzydzieści stron, ale...

Powiedzmy, że to, że nie dałam rady przeczytać choćby strony więcej, jest opinią samą w sobie.

W czystej teorii "Zastrzelić, zadźgać i otruć" to ciekawe studium, udanych bądź nieudanych, asasynacji ważnych historycznie postaci - od starożytności do historii najnowszej. Opisy poszczególnych przypadków podane są w krótkiej, niemal encyklopedycznej, teoretycznie łatwej do przyswojenia formie, a całość okraszona jest wieloma barwnymi ilustracjami.

Dla osób interesujących się, jakkolwiek dla niektórych dziwnie może to brzmieć, zbrodnią, taka encyklopedia zamachów na przestrzeni dziejów powinna być łakomym kąskiem i pozycją pożądaną w biblioteczce.

Tylko... coś tu mocno nie wyszło.
Przeczytanie trzydziestu-, o ile dobrze pamiętam, -trzech stron (z czego co najmniej pięć to zdjęcia czy reprodukcje obrazów na całą stronę), zajęło mi dwa dni.
Tak niewielka liczba stron nie powinna męczyć do tego stopnia, a przy czytaniu zdarzało mi się zgrzytać zębami i podglądać, ile pozostało do końca rozdziału.

Styl autora jest męczący. To jedyne określenie, jakie przychodzi mi do głowy. Podczas czytania miałam w głowie porównanie albo do wideoklipu do popularnej piosenki gwiazdy popu: głośno, szybko, kolorowo!, i tak przy każdym czytanym przeze mnie przypadku. Albo do radiowej reklamy suplementu diety: jak użyć wielu słów, kiedy nie ma się zbyt wiele do powiedzenia (ten sposób komunikacji, niestety, jest popularny nie tylko w popularnonaukowych książkach, dziennikarze - ci mniej, lub nieco bardziej profesjonalni, również hołdują tej zasadzie).

Jedyne, co mogę pochwalić w stu procentach, to wydanie: na kredowym papierze, pełne kolorowych ilustracji, wymyślnych, lecz nie przeszkadzających czytaniu czcionek. Tylko szkoda, że treść, najważniejszy przecież element książki, tak mocno odstaje.

Naprawdę szkoda, że nie mam nic lepszego do powiedzenia o tej książce. Mogło być wspaniale, a dostaliśmy piękną z wierzchu, a tak naprawdę nic nie wartą wydmuszkę.