Król przyjmuje recenzja

„Eduardo Mendoza to jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy hiszpańskich” - ta opinia zdecydowała o tym, że bez wahania sięgnęłam po tę książkę, choć nie jestem pewna czy swoją przygodę z Mendozą powinnam zaczynać właśnie od niej. Książka mnie nie zachwyciła, aczkolwiek jest ciekawa a napisana bardzo dobrze. 

„Król przyjmuje” to pierwsza część trylogii. Akcja powieści dzieje się w Hiszpanii i w Nowym Jorku i jest historią kilku lat życia młodego dziennikarza, rozpoczynającego pracę w latach 60. dwudziestego wieku, czasie wielkich zawirowań politycznych i przemian obyczajowych, niezwykłych również pod względem kulturalnym. 

Pochodzący z niższej klasy średniej Rufo Batalla początkowo mieszka z rodzicami, bardzo licząc się z ich zdaniem w wielu kwestiach, lecz szybko się uniezależnia a nowy styl życia – mocno go od nich oddala. Pomimo młodego wieku po szczeblach kariery pnie się dość szybko, co wiąże się z wyższą pozycją społeczną ale jednocześnie z rezygnacją z ciekawego zawodu. W poszukiwaniu przygody staje się urzędnikiem w Nowym Jorku i wykonuje swoją monotonną pracę w poczuciu małej wartości tego, co robi. Żyjąc w interesujących czasach – czuje się znudzony, otoczony kobietami – samotny. Znajomość z tajemniczym księciem jest epizodem tyleż dziwnym, co niezrozumiałym, i – w moim odczuciu – zupełnie niepotrzebnym. Główną siłą powieści jest bowiem nie jakaś rodząca się intryga z tym związana lecz opis społeczeństwa, zmieniającego się świata i jednostki, która chce się do tego świata dostosować na pozornie własnych zasadach. 

Jestem ciekawa dalszych części trylogii, w zamyśle Autora spiętych klamrą trzech zasad dynamiki. Pierwsza, najnudniejsza za nami, oby następne pozwoliły mu w pełni rozwinąć skrzydła talentu! Lektura pozostawia bowiem niedosyt ale i obietnicę spełnienia pokładanych w niej nadziei, na co bardzo liczę.