Król przyjmuje

"Król przyjmuje" to pierwsza część trylogii Eduarda Mendozy "Zasady dynamiki". 

 

Pierwsza z nich zwana zasadą bezwładności, idealnie odnosi się do głównego bohatera, hiszpańskiego dziennikarza, przypatrującego się zmianom politycznym i obyczajowym Hiszpanii lat 60-tych i 70-tych, które postępują obok i pomimo niego. On, będąc ich bezwolnym uczestnikiem daje się ponieść życiu nastawionemu na konformizm i przetrwanie.

 

Narracja prowadzona w pierwszej osobie pozwala zagłębić się w przemyślenia bohatera. Wyraźnie dostrzegamy jego błyskotliwość, ale i defensywne nastawienie do życia. Doskwiera mu czasem tęsknota za czymś więcej, za życiem barwnym i pełnym emocji. Brak mu jednak woli walki, łatwiej jest poddać się temu co przychodzi.

 

Jaki impuls sprawi, że znów zacznie mu się chcieć? Chcieć coś zmienić, coś zobaczyć, poczuć? Czy tą iskrą może być spotkanie z przebywającym na wygnaniu księciem Liwonii, którego ślub zdarzyło mu się relacjonować przed laty?

 

Tak samo jak nasz bohater płynie przez życie, nie angażując się i nie wychylając, tak i akcja książki toczy się leniwie, bez pośpiechu. Nie brak jej jednak dowcipu, tak charakterystycznego dla autora i szczypty irracjonalności, dzięki którym mogę wybaczyć niektóre nieco przydługie wywody bohatera i zachować bardzo pozytywny odbiór całości. 

W pierwszej książce serii 'Zasady dynamiki' Mendoza znajduje miejsce na bolączki Katalończyków po wojnie domowej, na oszołomienie marksizmem, na przeciwstawienie sobie katolickiej, pełnej norm i zakazów Hiszpanii i rozbuchanego, pełnego życia i rozpusty Nowego Jorku. Jest miejsce na pochwałę tolerancji, świat gejowskiej przyjaźni, zakochania w kobietach albo zbyt skomplikowanych albo zbyt uległych, na pracę nudną i pełną rutyny i na tę inną, bardziej zgodna z intuicją. I choć tematy bywają niezwykle trudne, wymagające, czasem oburzające, Mendoza podaje je ze smakiem kawy i ciasteczka. Nie ucieka przed autoironią, często kpi, żartuje z największych świętości. A wszystko to bez grama wulgarnej agresji, bez obraźliwych treści i zbędnej krytyki. Wszystko przez woal oczu lekkoducha jakim niewątpliwie, pomimo gwałtownych przeżyć, emocji, wahań i moralnych wątpliwości, przez cały czas pozostaje Rufo Batalla.
 
 Cała opowieść, wiodąca nas przez lata i kontynenty, schwytana jest w klamrę spotkań z niezwykłą osobą. Samozwańczy, a może jak najbardziej prawowity król na uchodźstwie i jego urocza żona, przypadkowo zupełnie także kochanka Rufa, będą się pojawiali sporadycznie ale to od nich zacznie się podróż i na nich tymczasowo zakończy. Będzie nam dana opowieść o nadbałtyckim księstwie Livonii, tyleż fantastyczna co bardzo prawdopodobna, zważywszy na historię krajów z nami sąsiadujących. Będziemy z uśmiechem pobłażliwości wsłuchiwali się w teorie i arystokratyczne wspominki...