Król przyjmuje recenzja

" - Teraz?

  - Tak proszę pana. Gdyby nie chodziło o teraz, tobym nie pytał.

  - No ale co tak pana ciągnie do Hiszpanii?

  - Nie jadę do Hiszpanii, tylko do [...]" 
(s. 329)

No właśnie. 
Dokąd pragnie pojechać Rufo, główny bohater Króla? Wystarczy przeczytać nową powieść Eduardo Mendozy żeby się przekonać.  
Na początku mały skrót dla leniwych: fanom twórczości Katalończyka, do których się zaliczam, ta podróż powinna się spodobać, a ja przy okazji dziękuję "klubowi recenzenta" portalu nakanapie.pl za możliwość lektury najnowszego Mendozy. 

Wracając do tematu, Rufo dużo podróżuje, ale nie zawsze są to podróże w sensie geograficznym i raczej odbywają się bezwolnie, niż z jego z jego inicjatywy, ale cóż, tak działają zasady dynamiki, że czasem człowiek pozostaje bezwolny - tytuł nowej serii zobowiązuje. 
Zostańmy jeszcze na moment przy Rufie, bo oprócz tego, że jest głównym bohaterem, to jest on również  narratorem i przewodnikiem po wykreowanym przez Eduardo Mendozę świecie. Rufa poznajemy gdy jako młody socjalista (a także idealista, leń i konformista) wplątuje się w aferę, z tytułowym monarchą nieistniejącego państwa - Liwonii* - w roli głównej. Afera ta, o czym Rufo jeszcze nie wie ale niedługo się przekona, zdeterminuje jego późniejsze życie i postawi mu na drodze wielu ciekawych, nietuzinkowych ludzi, i to właśnie ich zagmatwane losy są motorem napędowym akcji powieści i zarazem w znacznej części zapełniają strony "Króla". 

Książka skonstruowana jest dość nietypowo. 
Składa się głównie ze skrawków wspomnień i licznych retrospekcji, przywodzi na myśl powieść szkatułkową, te często osobiste historie splatają się nierównym ściegiem z historią przez duże H, od której nie dało się uciec na przełomie lat 60 i 70, bo trzeba przyznać, że wiele się wtedy działo - od rewolucji seksualnej począwszy na aferze Watergate kończąc. A co na to Rufo? Rufo obserwuje i przeżywa - najpierw schyłek dyktatury Franco w Hiszpanii, potem zimny, brudny i pachnący wolnością Nowy Jork, szuka sensu życia, miłości i spełnienia, a przy okazji, zupełnie mimochodem, (powoi) dojrzewa. 

Nie ukrywam, jestem fanem książek Eduardo Mendozy. 
Uwielbiam ironiczne poczucie humoru barcelończyka (jak wtedy gdy Rufo stara się wytłumaczyć kolegom, że socjalizm w praktyce jakiego doświadczył podczas podróży do NRD i Czechosłowacji, różni się od książkowej teorii), uwielbiam nutkę nostalgii (samotność imigranta w Nowym Joru) jaką barwi swoich świetnie napisanych, dziwacznych i często szalonych bohaterów (jak Starzec - głowę nieistniejącego kościoła z nieistniejącego państwa), uwielbiam jego błazeńską erudycję i wiedzę, którą mimochodem, w sposób równie błazeński przemyca do swoich powieści; to wszystko sprawia, że Eduardo Mendoza jest dla mnie kimś pomiędzy Umberto Eco w wersji light, a hiszpańskim wcieleniem Harukiego Murakamiego i w "Król przyjmuje" to wszystko jest, przez co lektura była dla mnie czystą przyjemnością. Czekam na drugą część. 

*Liwonia istnieje/istniała na prawdę - warto wygooglować, bo to całkiem interesująca kraina, a do tego blisko.