Recenzja książki Piętno dzieciństwa

"Wiedziała. Czuła albo domyślała się, że noszę w sobie gigantyczną traumę, która mnie blokuje na ekspresję uczuć, co wcale nie znaczy, że ich we mnie nie ma. Dlatego właśnie powiedziała mi o tym tak lekko, niemal żartem, jak o czymś oczywistym. Żebym uwierzył, że miłość to coś zwyczajnego, normalnego i osiągalnego. Że można ją po prostu czuć, a kiedy się czuje, to należy o niej mówić. Bo to nie słabość, nie obciach ani żaden niedostatek. To siła, spokój i sedno, bez którego życie gubi sens."

"Małe dziecko jest jak gąbka. Chłonie wszystko i łatwo ugina się pod naciskiem. Puszczone wolno, pozornie wraca do pierwotnego kształtu, jednak to, co w nie wsiąkło, pozostaje, choć często niewidoczne. Każdy z nas nosi w sobie to, czym nasyciło nas nasze dzieciństwo. Równie dobrze mogą to być siła, odwaga, pewność siebie, wrażliwość na piękno, miłość do książek czy muzyki, jak i lęk, nieufność, poczucie winy lub wiara w nieuchronność porażki. To, w jaki kapitał doświadczeń i emocji wyposażą dziecko dorośli, może ułatwiać lub poważnie skomplikować jego życie. Każdy jest kowalem swego losu? Owszem. Jednak nie można go kuć z niczego. Potrzeba narzędzi i porządnego kawałka żelaza. Choćby najsilniejsze, ale puste ręce nie wystarczą.

Wypalonego na duszy dziecka piętna przemocy lub odrzucenia nie da się niczym wymazać. Jeśli wyciągnie się je z trzewi przeszłości, uzna za fakt i zaakceptuje, jest szansa, by je zaleczyć, zabliźnić. To trudny proces, jednak nie tylko w bajkach bywa, że kończy się sukcesem."