Pianie kogutów, płacz psów recenzja

Kiedy czyta się Wojciecha Tochmana, to jakby niebo spadało na głowę. Nasze polskie, nagle poszarzałe i to obce, mało znane i nagle takie ciężkie, ołowiane.⁣
 ⁣
 Mało wiemy o Kambodży. I czytając "Pianie kogutów, płacz psów" momentami bardzo żałowałam, że przyszło mi ją poznać. Nie przez fakty, nie przez fenomenalny styl autora. Przez ból, prawdę trudną do zaakceptowania. Przez każde moje "chryste panie...", przez każdy moment gdy musiałam odłożyć, odsunąć od siebie tekst.⁣
 ⁣
 W Kambodży, jak wszędzie, jest ból i cierpienie. Ale jest też dziedzictwo czasów Pol Pota, które zmienia normalność w wieczne czarne wspomnienie. Raz zobaczone stosy zwłok nigdy nie uciekają już spod powiek. Raz przeżyte gwałty nie dadzą ciału nigdy odetchnąć. Raz doznany, niewypowiedziany strach budzi szaleństwo, rozpacz zamienioną w chorobę psychiczną, nieustanny krzyk, skowyt, ból.⁣
 ⁣
 Autor podróżuje z psychiatrami przez kraj. Mogą podać leki, po których ludzie milkną. Mogą wskazać szpital, w którym nie ma komu leczyć, nie na gdzie leżeć. Trzeba wracać wiele kilometrów do domu i żyć dalej. A chorych psychicznie znów przykuć łańcuchami do ścian, zamknąć w norze, czasem zmyć strumieniem zimnej wody, czasem nakarmić garścią ryżu.
 
 Jestem wstrząśnięta.
 
 Pani_Ka