Recenzja książki Wroną po Stanach

Marcina Wronę znają ci, którzy oglądają jego korespondencje ze Stanów Zjednoczonych w telewizji. Ale jego głos znają też ci, którzy dobrych parę lat temu byli słuchaczami radia RMF. Teraz natomiast już po raz kolejny możemy poznać jego pisarskie talenty. Pod koniec ubiegłego roku ukazała się bowiem ta pozycja książkowa pokazująca Stany z perspektywy jego i jego dzieci.
Ja miałam możliwość poznania tej książki w formie audiobooka, gdzie autor czyta swój tekst. Jest to dla mnie dodatkowy plus, bo głos ten ma jakiś magnetyzm.
Książka ta to podróż po ośmiu wybranych stanach począwszy od Florydy, poprzez Hawaje a skończywszy na południu. Nie są to wszystkie, ale te które w jakiś szczególny sposób zapadły sympatycznej rodzince w pamięć. I jeśli spodziewacie się typowego przewodnika po architekturze, zabytkach i typowych atrakcjach związanych z danym stanem, to się zawiedziecie. Wrony fruwają na swój sposób po nich. Owszem są informacje o tym co przeciętny turysta zwiedza, ale jak sam autor wielokrotnie podkreśla nie lubią zwiedzać muzeów i tego typu przybytków. Co oczywiście nie oznacza, że informacje o takowych nie pojawiają się na kartach książki.
Za pośrednictwem narratorów poznajemy natomiast osoby związane z danym terenem poprzez swoją pracę, którą wykonują. Są to jednocześnie dobrzy znajomi rodziny oraz ich przyjaciele. Autor założył sobie, że każdej zadadzą cztery te same pytania , przede wszystkim dlaczego akurat wybrali ten stan. Odpowiedzi są zaskakujące i na pewno trudno ich szukać w innych publikacjach.
Inną bardzo ciekawą rzeczą w tej książce jest pokazanie Ameryki od strony kulinarnej. Tak, tak autor dzieli się z nami swoimi gastronomicznymi upodobaniami. Wraz z nimi wędrujemy po miejscach nie z tej górnej półki, w znanych i drogich potwornie hotelach, ale takich znalezionych w zaułkach uliczek lub poleconych przez znajomych. Naprawdę robiłam się głodna słuchając ich opowieści.
I na dodatek mamy tu podyktowane przepisy na dania osobiście sprawdzone przez Wrony, okupione dymem i nieomalże ogniem w kuchni.
Ciut, ale to ciut na początku przeszkadzało mi czytanie dzieci, może ze względu na nabyty już swoisty amerykański akcent, ale fajne było w tym to, ze były w tym takie naturalne.