Poczwarka recenzja

Adam i Ewa to małżeństwo i główni bohaterowie powieści. Mają po trzydzieści lat i dokładnie opracowany idealny plan na dalsze życie. Do pełni szczęścia brakuje im tylko dziecka.

Kiedy na świat przychodzi ich nieidealna córeczka burzy porządek w ich życiu. Okazuje się, że Marysia jest inna niż większość dzieci, ma Zespół Downa. Trisomia 21. pary chromosomów sprawia, że Myszka, jak zdrobniale jest nazywana, wygląda inaczej i będzie niepełnosprawna.

Po otrząśnięciu się z pierwszego szoku Ewa postanawia, że pomimo przeciwności jakie los na pewno postawi na drodze córki wychowaj ją, da jej ciepło i miłość.

Całkiem odmiennego zdania jest Adam, nie potrafi pogodzić się z chorobą swojego dziecka, które miało być idealne, wstydzi się córki i nie chce się nią opiekować. Załamany tym, że ma nieidealną córkę zamyka się w swoim gabinecie, a winą ca chorobę Marysi obarcza żonę. Mężczyzna twierdzi, że choroba genetyczna córki na pewno w jakiś sposób jest powiązana z chorobą Alzheimera na którą cierpiała mama Ewy. Adam nie zna jednak dobrze swojej przeszłości i nie odkrył z niej wielu tajemnic…

Mijają kolejne lata, Myszka rośnie otoczona miłością mamy i nieobecnością ojca. Dziewczynka rozwija się wolniej od rówieśników i komunikuje się na swój sposób, ale kocha i chce być kochana. Swoją radością i śmiechem pokazuje, że nie ma powodów, by myśleć że jest gorsza. Jak każde dziecko, Marysia także ma swoje pasje – uwielbia tańczyć.

Czy Adam zaakceptuje chorobę córki? Jak przeszłość mężczyzny wpłynie na jego teraźniejszość? Czy Ewa da radę praktycznie samodzielnie wychowywać chorą córeczkę? Czy Mysia swoim zachowanie, czynami i uśmiechem stopi lód w sercu ojca?

Powieść Doroty Terakowskiej to jedna z tych książek, które zdecydowanie warto przeczytać. Autorka ukazuje obraz dziecka chorego na Zespół Downa, pokazuje czytelnikowi co może czuć, jak widzi świat i jak wiele rozumie. Terakowska nie zapomina także o pokazaniu trudy, jakiego podejmuje się rodzic, który wychowuje niepełnosprawne dziecko.

Powieść czyta się "sama", skłania do refleksji i do zastanowienia się nad odmiennością. Bo inny nie znaczy gorszy! Każdy z nas niezależnie od tego, czy na coś choruje zasługuje na miłość, wsparcie i pomoc. Powieść polecam z całego serca tym, którzy chcą chociaż po części poznać życie rodziny, która wychowuje niepełnosprawne dziecko, ale także tym, którzy często nie zdają sobie sprawy czym tak naprawdę jest Trisomia 21. pary chromosomów.