Potem recenzja

"Potem" Kristin Harmel to powieść, którą śmiało można zakwalifikować do literatury młodzieżowej i to nie błahej, ale poruszającej poważny problem: śmierci i utraty najbliższej rodziny. To książka godna polecenia młodym ludziom, zwłaszcza tym, którzy borykają się z takim problemem. Jest to też dobra pozycja do omawiania wspomnianego tematu w grupie, na zajęciach tematycznych czy też terapeutycznych. Akcja nie jest skomplikowana, a autorka swoim lekkim stylem na pewno trafi w gusta młodzieży.

Całość kręci się wokół głównego wątku - śmierci jednego z rodziców. Poznajemy dzieci, które starają się żyć nadal, radzić sobie z tym, co je spotkało albo w ogóle sobie z tym nie radzą, uciekają w milczenie, samotność lub alkohol. Główna bohaterka wpada na pomysł, aby doświadczeni w ten sposób spotykali się w swoim gronie, bo wówczas nie muszą niczego udawać. Pomysł pozornie skazany na niepowodzenie, okazuje się całkiem trafny. Poznajemy również rodzica - matkę, która zamiast wspierać osierocone dzieci unika problemu, a wręcz przed nim ucieka. Na szczęście w porę zrozumiała swój błąd. Jest również pierwsza miłość, ale opisana w subtelny sposób, bez brawury (tak to określę) modnej obecnie literatury Young Adult. Mamy też życie szkolne, a więc to, co w młodzieżówce zazwyczaj się pojawia.

Kto szuka w "Potem" atmosfery innych książek Kristin Harmel, na pewno jej nie znajdzie. To zupełnie inna książka, chociaż problem śmierci autorka poruszyła także w powieści "Jeszcze jeden dzień". Niektórzy mogą się więc poczuć zawiedzeni, ale i tak warto sięgnąć po tę pozycję. Mimo odmienności tematu, pisarka nadal pisze w stylu, który nie dołuje, ale niesie ze sobą nadzieję, że nawet po największej stracie jest jeszcze szansa na dalsze, normalne życie.

"Potem" to naprawdę wartościowa literatura, choć lekko napisana. Można ją czytać będąc rodzicem i nastolatkiem - osobno lub wspólnie. Warto ją polecać młodym ludziom borykającym się z trudnym tematem śmierci, utraty bliskiej osoby, niezrozumieniem tej sytuacji, wciąż pojawiającymi się pytaniami, a nawet obwinianiem się.