Potwory recenzja

Jednym z lepszych kryminałów, jakie przeczytałam w 2020 roku była Pchła Anny Potyry. W zalewie wulgarnych, brutalnych i byle jakich propozycji świeciła jak gwiazdka. Dlatego niezwykle ucieszyłam się kiedy zobaczyłam na Legimi kolejny kryminał tej autorki - czyli Potwory. Miałam spore oczekiwania co do tej książki i nie zawiodłam się. To udana kontynuacja bardzo dobrej pierwszej części.
W tym tomie spotykamy znane już z Pchły postaci - policjantów Adama i Izę po kilkunastomiesięcznej przerwie. Muszę pochwalić autorkę za nienachalne i prawdopodobne, rozwiązanie quasi-romantycznego wątku głównych bohaterów - delikatnie zasugerowanego w pierwszym tomie. Nawet jeśli wygląda na to, że to tylko tymczasowa sytuacja i może zdarzyć się tak, że wydarzenia nabiorą tempa, to cały czas pozostaje na dalekim trzecim planie i nie próbuje nawet wpływać na intrygę. I bardzo dobrze, w końcu to kryminał, a nie romans z wątkiem kryminalnym.
Fabuła kręci się wokół zabójstwa śpiewaczki operowej. Kto mógł chcieć śmierci młodej, pięknej i odnoszącej sukcesy kobiety? Co może mieć z tym wspólnego wielka gwiazda opery, która przeżywa załamanie kariery, a potem znika w tajemniczych okolicznościach? Jeśli dodać do tego kilka okoliczności osobistych, dodatkowo gmatwających obraz sytuacji, wyjdzie z tego pełnokrwista intryga. Tak, oczywiście, będzie kilka zaskakujących zwrotów akcji, ale każdy z nich będzie wynikał z poprzednich zdarzeń, a rozwiązanie zagadki nastąpi w wyniku użycia mózgu, a nie imperatywu narracyjnego.
Muszę tutaj zastrzec, że od kiedy sama piszę, inaczej czytam książki. Zdecydowanie za dużo czasu poświęcam na zastanawianie się jak ja bym to napisała, czy poszłabym taką drogą, jaką wybrał autor/autorka. W tym przypadku okazało się, że przewidziałam fabułę niemal w 100%. To nie jest zarzut, to zdecydowanie pochwała dla autorki, bo rozwiązanie zagadki wcale nie jest oczywiste, ale jednocześnie dobrze umocowane w fabule.
Wielką zaletą książki jest język, jakim została napisana. To miła odmiana przeczytać kryminał, który jest napisany ładnie. Trudno mi znaleźć inne słowo na styl autorki. Nie jest przesadnie kwiecisty czy rozbuchany ani też nie wpada w drugi kraniec spektrum, nie jest nadmiernie prosty czy wulgarny.
Podsumowując, polecam. Solidna pisarska robota, taka trochę w starym stylu. Czekam na kolejne tomy.
Ten tekst to rozwinięcie opinii o książce dostępnej na moim ig.