Za oknem cukierni recenzja

Tajna Liga Owdowiałych Cerowaczek wcale nie zajmuje się cerowaniem skarpet, przynajmniej nie od pewnego czasu. Ta grupa wiekowych, dręczonych artretyzmem, przygłuchych pań zajmuje się leczeniem złamanych serc. Ostatnio jednak swaty zakończyły się katastrofą, a nowa członkini – wdowa Fiorella – jest co najmniej kontrowersyjna. Nie chce ubierać się na czarno, znosi na spotkania ciasta i co chwila łamie którąś z zasad regulaminu. Doprowadza tym do szału wdowę Violettę, która wcale nie jest pewna, czy połączenie w parę włoskiego wdowca Alessandra i amerykańskiej turystki Lily to dobry pomysł.

Zwłaszcza że Lily wcale nie jest turystką. Przyjechała do Włoszech, gdy dowiedziała się, że jej mąż ma tu kochankę. Bardziej jednak od zdrady zabolała ją świadomość, że Daniel ma tu dwójkę dzieci. Dzieci, których on i Lily nigdy nie mieli, mimo licznych prób, łącznie z in vitro. Nie mając żadnego planu, przybywa do małego, toskańskiego miasteczka, gdzie grupa owdowiałych staruszek postanowi naprawić jej życie.

Największym plusem książki jest jej lekki humor. Mimo dosyć przygnębiającej tematyki, jaką jest zdrada, rozpad związku i niemożność spełnienia się jako matka, całość jest bardzo lekka i optymistyczna, a wpadki Lily oraz kłótnie i spiski Owdowiałych Cerowaczek potrafią przywołać na twarz uśmiech. Humor łagodzi trochę poważniejsze sceny, gdzie autorce nie udało się uniknąć banałów. Niestety, te banały, wypowiadane przez postaci, nie tylko sprawiają, że dialogi brzmią nienaturalnie, ale też… cóż, są banałami. Prawdy wyrażone wprost niekoniecznie są przekonujące. O sile siostrzanej miłości znacznie łatwiej przekonać się na przykładzie Violetty i Luciany niż Lily i Rose. Te pierwsze ciągle się sprzeczają i nie żałują sobie złośliwości, widać jednak, że się kochają. Te drugie prowadzą pełne wzajemnego przepraszania się i dobrych rad, sztuczne dialogi.

Zakończenie – niestety – jest stanowczo przesłodzone. Ktoś mógłby je nazwać optymistycznym i pełnym nadziei, ja jednak poczułam się oszukana. Wolałabym, żeby książka kończyła się w nie tak ostentacyjnie radosny sposób, bo przez to mam wrażenie fałszu, a całość staje się nagle znacznie mniej prawdopodobna.

Tak naprawdę to urocze staruszki nadają książce ciepły nastrój i to one właśnie przypominają o sile miłości. Znacznie lepiej niż przesłodzone, sztuczne zakończenie i banały. Jeśli komuś marzy się lekka, optymistyczna, zabawna lektura o tym, że złamane serce można uleczyć – będzie zadowolony. Bardziej wymagający czytelnik się rozczaruje.