Powódź recenzja

Jakub wyskakuje z okna wieżowca, policja na podstawie śledztwa stwierdza, że to było samobójstwo. Na miejsce przyjeżdża poproszony przez ojca Kris, dawny przyjaciel Kuby, który ma pozbierać rzeczy i załatwić wszelkie formalności. W mieszkaniu znajduje jednak ślady, które każą mu wątpić w przedstawioną przez policję wersję. Rozpoczyna własne śledztwo, dochodzi do niepokojących wniosków i nadeptuje na odcisk niebezpiecznym ludziom.

„Zły człowiek zabrał Zuzę i odtąd moje życie straciło sens”.

To zdania odzwierciedla to, czego Kris poszukuje i co doprowadzi go do zaskakującego zakończenia. 

Debiut autora całkiem udany, jednakże nie nazwałabym tego kryminałem jak jest reklamowany, bardziej sensacją, dlaczego, po przeczytaniu zorientujecie się, dlaczego. Fleszar w swojej książce poruszył kilka nośnych ostatnio tematów: samobójstwa, darknet, filmy snuff, handel żywym towarem, umiejętnie wplatając je w akcje. 
Dobrym zabiegiem i nowym były wycinki prasowe, wzmianki w internecie wplecione w fabułę, w pewien sposób sugerujące powód całej intrygi. Tutaj mam niestety problem, dla osób, które nie lubią już na początku wiedzieć, kto i dlaczego będą one problemem, ale wierzcie mi nie odebrało to zainteresowania tematem, no cóż wiedziałam, ale dobre zakończenie całego śledztwa, winni i sposób ich ukarania rekompensuje wszystko. 
Powieść nie jest brutalna, dla mnie super, nie lubię, gdy z kart wyłaniają się brutalne opisy, zabieg autora, aby szokować, pisarz dał tu tyle mocnych scen ile potrzeba było i co mu się idealnie udało, miały one obrazować fabułę, a nie być tylko niepotrzebnym wypełniaczem. 

Jedynym zgrzytem, na który trudno mi się zgodzić jest udział nastolatków w śledztwie, dla mnie lepiej by było jakby to byli dorośli, wtedy byłoby to bardziej wiarygodne, a tak mam wrażenie, że to można odebrać, jako powieść sensacyjną dla młodzieży. Z drugiej strony Marika była taka charakterna, wniosła do całości świeżość i niezły ubaw – i mam dylemat – miała ogromny wpływ na odbiór całości, ale chyba starsza. Rozbawił mnie też tajemny język Indian, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu, coś nowego i nieszablonowego. 

Tytułowa powódź odnosi się doskonale do akcji, która mknie, zagraża, aby potem po ostatecznym rozwiązaniu, tak jak powódź ustąpić i wyciszyć się.

Paweł Fleszar zafundował mi dobrą rozrywkę i z chęcią wpiszę go na listę obserwowanych, mam nadzieję, że jeszcze bardziej zaskoczy mnie następną książką.