Siostrzane dzwony recenzja

Gdzieś na końcu świata, w małej norweskiej wiosce pośród gór, chrześcijaństwo jeszcze nie zabiło pogaństwa. Ludzie boją się Boga, ale jeszcze bardziej boją się przesądów, które otaczają ich z każdej strony. Stary obrządek pogrzebowy, smarowanie ściany masłem, by przyciągnąć wiosnę czy podobizny pogańskich bogów w kościele. A wśród tego dwa dzwony na pamiątkę zrośniętych sióstr z roku Hekne, tkaczek, których historia obrosła legendą. Ich dźwięk niesie się po okolicy i nie tylko nawołuje na nabożeństwo, ale też ostrzega przed zagrożeniem i daje znać o początkach nowych czasów. A przynajmniej tak mówią opowieści.

Osią fabuły jest wybudowanie nowego kościoła. Miejsca, gdzie wierni nie będą marznąć i gdzie dawni bogowie nie będą przyglądać się mszy. Ambitny pastor postanawia sprzedać stary budynek, by można było przenieść go do Niemiec, gdzie cenią historię. Z pozyskanych funduszy natomiast zamierza wybudować budynek, który stanie się twarzą nowych czasów chrześcijaństwa. Bez duszy i bez pradawnej magii, która zdaje się być obecna wszędzie, gdzie sięga wzrok. I wszystko z pewnością poszłoby łatwo, gdyby dzwony nie były tak ważne dla jednej z mieszkanek wioski. Kobiety, która zdobywa serca mężczyzn z odległych krain i która swoim uporem gotowa jest walczyć o to, co może ulec zapomnieniu. I gdyby dzwony chciały wyjechać.

Lars Mytting powoli, niemalże leniwie, snuje opowieść, w której zderzają się światy. Dokładnie kreśli mentalność wioskowych ludzi, którzy odcięci są od nowinek nauki i rozwoju technologii. Ich głównym celem jest przeżycie zimy, a pogańskie zwyczaje łączą się z wiarą chrześcijańską. To one jako pierwsze chronią niemowlęta zanim te dostąpią chrztu i to one dbają o pomyślność przez resztę roku.

Dodatkowym atutem jest zderzenie poglądów zabobonnej bohaterki z miłośnikiem sztuki oraz człowiekiem o bardzo praktycznym podejściu do życia oraz świata. Ich relacja jest trudna, pełna tłumionych emocji i zmieszana z miłością.

Wszystko to ma ogromny potencjał i autor zdecydowanie wie, jak dopieszczać stworzony przez siebie świat, ale jednocześnie jest zaskakująco nudne. Doceniam opisy codzienności, dokładne kreowanie kolejnych bohaterów czy odbicie dziewiętnastego wieku na prowincji Norwegi, a zderzenie pogaństwa z chrześcijaństwem zawsze sobie cenię, a jednak powieść czytało mi źle źle. Nie mogę o niej powiedzieć nic złego, a jednocześnie z niechęcią mówię o tym co dobre. Nie zamierzam lektury odradzać, bo technicznie przedstawia sobą dobry poziom, ale najzwyczajniej nie była dla mnie.

Ale! Polskie wydanie jest PIĘKNE i warto o tym wspomnieć. Wydawnictwo Otwarte ponownie pozwoliło Elizie Luty stworzyć okładkę tak ładną, że mogę na nią patrzeć i patrzeć. Dla okładkowych srok powinna być to wystarczająca zachęta do sięgnięcia po powieść.

przekł. Karolina Drozdowska